explosief weertje

We leven nog hoor, maar ben nog nooit zooo geschrokken!!! Nu heb ik al een broertje dood -nehee niet Ollie natuurlijk- aan onweer. Zeker die met die zeikbuien waardoor ik met de hoeven wegzak. Die flitsen en die knallen, dat gedonder elke keer. Het hoort gewoon bij het leven, kweetut, kweetut. Maar laatst was het echt te gortig!

Op de foto hierboven zie je onze drinkbak met de kraan-op-drup erboven, de waterslang -die zijn niet gevaarlijk- waarmee Tien de pies naar buiten spuit. Helemaal linksboven een zwart kastje met een draad eraan die via een wit ding in de muur gaat. Dat kastje zegt altijd tik-tik-tik-tik. Wat ut is weet ik niet. Maar tijdens dat onweer, Tien was al da-gen weg (ik kan nog steeds maar tot twee tellen!), op vakantie of zoiets, was er weer dat ON-weer. Want als dit gewoon weer is, weet ik het ook niet wmeer.
En opeens...
Zomaar alsof de hemel naar beneden kwam, zo bedacht ik me laters, was daar een heel harde knal. Echt heel hard. En een flits die pijn deed aan onze ogen. Vier hoeven de lucht in en blauwe plekken in mijn nek van mijn beide handelsmerken die erin schoten, zowat. Ollie werd even zo klein als een muis van de schrik.

En op de middelste foto hangt het in de muuropening. Niet erbuiten. U ziet aan de foto; dat zwarte kastje is uit elkaar gespat, geëxplodeerd en hangt doodleuk buiten de stal! Dat kan toch zomaar niet?!!!?
En na het ONweer geen tik-tik-tik-tik meer, stilte, alleen dat gedrup van koel bronwater. (En lekker dat dat is!!) De Baas zag ons zeer beduusd uit de stal komen na dit geweld. Maar de deur van de stal staat altijd open en we waren al iets bekomen van de schrik.

Poe, het leven is gevaarlijk!

Jaja, ik was precies 1 week op vakantie. De dag dat ik net in een vliegtuig stapte die in datzelfde noodweer landen moest (het verliep niet gladjes, erg spannend), sloeg de bliksem in op de aardedraad buiten onder diezelfde opening in de muur van de stal. Voorlopig geen schrik meer op die witte draadjes overal. 't Zal mij benieuwen hoe snel Sarko dit door heeft, want ges, dat izzie!!

ons stalletje

De hagedissen zitten niet op het dak. Die branden nu hun pootjes. Het is nog niet eens een hittegolf te noemen, maar hier in de luwte van de kloof met nog veel wintervacht -de storm of de varkens (arme zielen) hebben mijn borstel zoek gemaakt- is het niet te harden. Ook de paar wondjes en mijn nu zakkerige balloze nog zware geslacht trekken vliegen aan alsof ik een varken ben dat door verse mest heeft gerold. (Wat varkens niet doen hoor, door de mest rollen. Ze koelen alleen af in waterplassen of natte aarde/modder, wat hen ook weer beschermd tegen vliegen.)
Ik begin nu eindelijk te begrijpen wat er zo fijn is aan een stal. 's Winters taan ik er niet naar, want mijn wintervacht is waterdicht en echt lekker warm. Maar nu snap ik dat gebouwtje met 2 verdiepingen. Beneden, nu geheel ons domein, is het heerlijk koel, een 13 tot 15 graden. Met de kraan op drup voor fris koel water. Geen vlieg te zien. Ook geen eten helaas. Dat doe ik nu 's nachts wel. Wij ezels kunnen prima zien in het donker en zeker als er een maan is.
We gaan dus niet meer dat stalpad op en neer naar het hek voor een ochtendwortel. Die komt Tien maar mooi brengen als ze mest komt ruimen. Wat ze trouw doet om te voorkomen dat er teveel vliegen en horzels ons lastig vallen.
Ook heeft ze opgeruimd. Ik bedoel de stal schoon geharkt van oud varenstro, het bed van de varkens, steentjes op een hopper buiten zodat het mestscheppen sneller gedaan is. Rond slingerende takken op een hoop, blauwe touwtjes weggehaald die overal rondzwierven. Ook de mesthoop heeft een laag muurtje gekregen zodat dat niet overal heen rolt. Ik hou van orde en netheid. Zo struikel ik ook niet meer zo snel.
We vertoeven nu dus hele dagen in de schaduw rond de stal of er in.
Ik zeur dus letterlijk om hooi en stro als ze komt kijken bij ons. Dan laat ik me wel aanhalen,maar net zo dat ze weet dat ik wat te eten wil zonder er zelf enige moeite in te steken. Ondanks al dat verse groen op de hellingen. Want de laatste keer vrij grazen op de piste/het bospad werd ik zo geplaagd door al die prikbeesten! En we zijn nog steeds gewond natuurlijk, die ingreep is toch zwaar geweest. Wel voel ik er niet veel meer van, maar leuk is anders. Ben gewoon nog ontdaan en neem tijd om te genezen.
Nu dus in en rond een opgeruimde schone stal.

Wel enige drukte vandaag en gisteren. Want de kleine zwarte poes Sooty is lang zoek geweest. Nu heeft het weinig zin haar heel de dag door te roepen, want die kleine eigenwijs gaat haar eigen gang. Ze geeft de voorkeur aan muizen eten boven het met angst en beven brokjes eten ergens in het grote gebouw dat mijn verzorgers het woonhuis noemen. Kater Cros is verzot op poesje Sooty en valt haar altijd lastig. Maar gemene slangen zitten hier ook, adders. En als twee-potige of dieren gebeten worden zijn de rapen gaar. Twee-potigen gaan dan naar een twee-potigenarts, maar wij of poesjes kunnen dat niet. Zo legde bijvoorbeeld vorig jaar haan #5 het loodje.Toch hoorden we 2 dagen lang -ik kan nog steeds niet tot 3 tellen- 'SOOOOOOTY' 'SOOTY' door het bos schallen. Het lastige is soms dat we de taal van onze verzorgers niet spreken. Wij zagen en hoorden haar namelijk wel.

Je-weet-wel-ezels

Je weet ; onze ballen moeten eraf. Wat dat nou precies inhoudt weet ik nog steeds niet. Wat ik wel weet is dat er met ons ezels wel eens dingen gebeuren die we niet begrijpen. Althans, ik niet. Ollie misschien wel, want die was ‘m gevlogen toen het hek open ging. Ik dacht nog dat ik lekker vrij mocht gaan grazen. En ze lieten me ook hoor, daar niet van. Hoorde een vreemde stem en dacht ‘ach, bezoek, tis niet voor mij.’

Toen ze me kwamen halen, ik was inmiddels bij de vlinderstruik vlakbij het terras beland, vond ik het al zo vreemd dat Ollie daar uitgestrekt lag te wezen met het touwhalster om. Iets wat hij niet toe zou staan in goeden doen. Ik werd geliefkoosd en goed vast gehouden. Voelde 2 prikjes en werd zo raar in de kop. Maar in vertrouwde handen, vertrouwde stemmen die me deden doezelen. Ik ging zomaar onderuit. Begeleid, dat wel. Toen werd het zwart voor m’n mooie open ogen.

Ik weet niet hoe lang ik er gelegen heb, maar met een geur in mijn neus die niet te pruimen is, probeerde ik al diep ademend dat weg te zuchten. Het lukte niet. En groggy dat ik me voelde!! Toch maar zo snel mogelijk op de poten om te briesen. Wederom probeer ik die smerige lucht weg te krijgen die in mijn kop lijkt te zitten alsof er geen gewone lucht beschikbaar is. Lekker is anders. Ik blijk gecastreerd en broertje Ollie ruikt hetzelfde; aangedaan.

Ik blijf wat nabloeden, druppelsgewijs. Dit trekt vliegen en horzels aan, maar die jaag ik wel weg. Tien zit er ook bij, op de piste in de berm te ratelen op het toetsenbord. Ze houdt ons in de gaten, best fijn, want lekker voelen we ons nog niet. Het wordt wel wat plakkerig op mijn achterpoten. Net of ik in de blubber sta. Het druppelen ging over in een stroompje en Tien belt weer dat vreemde mens die ’s avonds met spoed dus weer dat hele eind de gorges in komt rijden. Voor mij, want das toch niet normaal? Dat het meer gaat bloeden dan dat het deed nadat ik weer op de poten was? Ik kreeg potvertwee weer een prik, bah!

De vreemde dame is wel lief hoor, maar wat heb ik daaran? Na die 4^e prik laten ze ons staan op een heel klein stukje terrein vlakbij het woonhuis. We krijgen rust en stro en hooi.

’s Ochtends ben ik zo stram als maar kan. Ik krijg mezelf net richting voorgehouden wortel verplaatst. En nee! Ik heb geen zin in weer gesodemieter aan m’n lijf, dus geen knuffel. Ook Ollie moet even niks van de twee-potigen hebben. Dit keer geef ik hem gelijk. Later op de ochtend wordt ik toch weer vastgehouden door de baas en krijg ik weer een prik. Van Tien, die dat nou juist eigenlijk niet zou moeten doen. Ik voel me getraumatiseerd. Ollie zei het me nog, dat twee-potigen rare wezens zijn waar je voor op moet passen. Mijn poten worden schoongeborsteld van het bloed. Ik loop natuurlijk voor gek en ze willen natuurlijk geen telefoontjes van passanten die denken dat ik zwaar gewond ben ofzo. Dat ben ik wel, maar zo zien zij dat natuurlijk niet. Mijn zak is zwaar, raar, want de ballen zijn er toch uit? Gelukkig mogen we de rest van de dag vrij grazen, beetje bijkomen van dit gedoe.

’s Avonds, the day after, willen ze Ollie het touwhalster afdoen om ons weer onze eigen ruimte terug te geven. Maar die kleine bruine broer van mij ziet de bui al hangen na mijn 5^e prik en de wasbeurt van vanochtend. Dankzij Ollie sta ik dus nog steeds op dat kleine stukkie terrein met niks geen gras of kruid. We krijgen wel hooi en stro, maar daar krijg ik zo’n droge bek van. L

Maar goed, het leed schijnt geleden. Ik doe het zonder antibiotica, want ik wil het eerst zelf proberen te overkomen.

Dit bedoelden ze dus met ‘castratie’. 

Ik ben nu een je-weet-wel-ezel.

Note van verzorger;

We besloten Ollie als eerste te laten castreren. Als hij getuige was geweest van het proces bij Sarko, had hij zeker de benen genomen. Het bleek een heel gedoe Ollie te pakken te krijgen, een touw om zijn nek te doen en hem met injectie 1 te kalmeren (wat niets uithaalde, dus moest kalmeringsmiddel #2 erin), hem met injectie 3 plat te spuiten –verdoven-. Ollie kreeg 2 keer de dosis voor een paard van 200 kilo. Ollie is veel kleiner dan Sarko, dus lichter. Maar heeft de kracht en het temperament van een volwassen paard. Kun je nagaan wat een ‘beest’ het wordt als hij volwassen is. Ook de dierenarts was verbaasd dat ze twee keer de gebruikelijke dosis geven moest. De dierenarts die we dachten dat het werk zou verrichten durft castraties van ezels niet aan, omdat het een verhoogd risico is. Ezels zijn schijnbaar moeilijk te verdoven, omdat ze allemaal andere doseringen nodig hebben. Het neerleggen is lastig, je hebt er 2 mensen voor nodig die de beweging van het in elkaar stortende dier kunnen begeleiden. Ook de duur van en het bijkomen uit de verdoving verschilt van ezel tot ezel.

Wij zijn blanco en wisten ook wel dat het met Ollie moeilijker zou gaan. Toen het ‘kleintje’ eenmaal lag, werden de poten kundig bijeen gebonden en het uiteinde van het touw gaat via de hals. Het is een ingreep van niets, zo op de oprit –vlak terrein-. Bij Ollie kijk ik toe, bij Sarko kijkt Marc toe. Degene die er niet met de neus bovenop zit houdt het hoofd van de dieren op de grond. Ze kunnen toch plotse bewegingen maken, waardoor de dierenarts een fout kan maken.

Met flinke tangen wordt de zak afgeknepen met de teelballen aan de buitenkant. Meestal is dit afdoende. Sarko blijft wat nabloeden. Ik mag het bloed niet van zijn poten spoelen, hij ontloopt me dan. Ik laat hem. Wel bindt ze beide zakken af met een touwtje. Dit blijkt echt weer een vak apart. Ze is de vrouw van een boer, er zijn weinig andere professies hier, en gooit de ballen naar Castel. Die ruikt eraan en denkt; alweer vlees? (Ze krijgt nu vaak een bot van de varkens, maar ezelballen is andere ‘koek’.) Toch eet ze ze op.

Nadat ze het voor elkaar hebben te gaan staan, wat bij Ollie dan weer veel langer duurt dan bij Sarko, gaan ze gelijk grazen. Ollie doet gelijk een plas, Sarko moet poepen. Ze briesen naar elkaar, of om die rotlucht van de anesthesie uit hun systeem te krijgen. Ze willen logischerwijs geen gesodemieter meer aan het lijf. Marc heeft net de geïmproviseerde hekwerken op de piste verbeterd.

Het is een raar gezicht om Sarko met bebloede achterpoten te zien. We houden het in de gaten. Verder lijken ze minder ontdaan dan gedacht. Het zal een maand duren voor de hormonen gaan reageren op het ontbreken van de ballen. We zullen het gaan zien.

De conditie van beide dieren is erg goed. De dierenarts vraagt nog wel hoe het komt dat Sarko veel met vliegen bedekte wondjes heeft. Dat komt door Ollie die te vaak loopt te bijten in zijn poten. Sarko doet dit niet terug, Ollie heeft nou eenmaal veel meer temperament dan de sul die hier af en toe wat schrijft. Ook blijkt Sarko weinig spiermassa te hebben. Tijd om echt te gaan werken met het dier. We vragen dan ook aan haar of als ze oud materiaal weet of iemand die dit beschikbaar heeft, dit ons wil laten weten.

Voor iedereen die altijd zo meeleeft;

Het wordt met de dag leuker. Niet alleen voor mij. Ook voor Ollie en de baas en Tien, want we krijgen er zo'n beetje wat ritme in. We zijn altijd bij elkaar, maar dat is geen nieuws. Wel dat de varkens nu een welverdiende vakantie hebben en de kippen zich opeens hebben vermenigvuldigd. Er lopen nu 3 nieuwes rond, met kale nekken. En haan #6 die steeds de weg kwijt is, niet op stok kan zitten, want had nooit een stok. -Of die het hier dus gaat redden zo buiten ergens zittend op de grond 's nachts??-
Ollie ziet dagelijks hoe ik geknuffeld wordt en begint te begrijpen dat het fijn is. Maar hij is zo verlegen en twee-potigen zijn nou eenmaal anders. Ollie is meer 'op de baas'. De baas is namelijk wat rustiger, van binnen dan. :-D Binnenkort denk ik wel dat hij dat mooie rode halster wil dragen. Dan kunnen we makkelijker gaan wandelen.
Tien is wat essen en esdoorns gaan snoeien. Wij kregen alle takken met dat verse blad en zachte zaden. Een waar feestmaal. De takken van de essen eten we ook, dus buikjes rond en gezellig in de buurt van het andere dierenleven. Verder ruimen we snoeiafval op, ook door dit op te peuzelen.
Jaja, wij eten zo ongeveer alles. Niet bij gebrek aan beter hoor, want met die bergen takken tanen we niet naar wortel, brood, hooi of stro. We laten het rustig liggen. Voor de slakken net voor de varkens hen weer opeten.
C'est la nature.

Blij

Ik ben heel blij.

Op en top in mijn nopjes nozzels.

Vandaag was dag 6 in gezelschap van mijn vriendje.

Het is superleuk om altijd samen te zijn. En die kleuter is heus wel irritant hoor. Op z'n tijd. Continue in mijn hoefsporen, overal, altijd.
Maar hij knabbelt ook mijn wintervacht eruit, kan lekker steigeren en rennen en ik krijg nu ook extra aandacht van de verzorgers natuurlijk.
Mits ik niet besluit naar het meer te gaan. Daar kunnen de twee-potigen moeilijk komen.
Ook leer ik Ollie zoveel ik kan. Zoals brood en wortels van de grond eten. Dat we niet heel de dag in de buurt van het hek hoeven te blijven. Dat je over obstakels kunt springen. Dat me laten borstelen en badderen in as heel fijn is. Of je snuit afvegen aan de varkens.

Vandaag zijn we even gaan wandelen op de piste. Ollie is heel volgzaam. Hij ziet het halster, geknoopt van  rood klimlijn, nog niet zo zitten. Maakte niet uit. Tot voorbij de buren, die in geen velden of hellingen te bekennen waren. Het grazen moesten we doen toen Tien wandelaars tegenkwam. Praten natuurlijk, lekker lang. Veel gegiebel over onze namen, Hollande en Sarkozy. Twee-potigen vinden dit hilarisch.
Ik heb zoveel mogelijk kniehoog gras en klavers naar binnen staan proppen. Viel echt met de neus in de boterbloemen. Naar huis ging me veel te snel, maar ja, mensen hebben het altijd zo druk.

Het avond-eten-ritueel wordt steeds leuker. We mogen natuurlijk niet van de varkens jatten. Ze tronen mij mee naar de stal, Ollie volgt. Daar krijgen we een stukje brood en wat hooi of stro. We staan altijd al te wachten bij het hek als de zon nog lang niet achter de berg weg is. De varkens luieren wat, ik plaag ze wat, Ollie bekijkt ons met leergierige ogen. Weet nog niet zo goed hoe en wat natuurlijk.  (Zie foto bovenaan)
Maar ze laten ons echt wachten tot zij vinden dat het tijd is....
De baas liet dit keer aan Ollie zien hoe sterk ik ben. Eerst ging hij over mijn rug hangen, op z'n buik, met de voeten schoenen los van de grond. Hij bleef Ollie uitleggen wat ie deed. Toen ging hij op m'n rug zitten.
Ik was aan de dis. Met de bek vol hooi hoor je me niet klagen. Ik vind dan alles best en smul rustig door. Ollie vond het maar wat vreemd, want zo klein zijn twee-potigen nu ook niet. Maar van het gewicht merk ik niet zo heel veel, voor eventjes. Want voor ik het weet ben ik weer die 65 kilo lichter.
Gelukkig doen ze dat zelden, want ik weet dat ik nog niet zwaar dragen mag.

Tot zover een update.

'k Moet Tien nog even bedanken, maar ook zeggen dat ze het project af kan gaan sluiten.
Want Ollie mag noooooit meer bij ons weg!

Ollie

Ze kan me van alles toefluisteren en vertellen, maar eh!, ben een vent! Een echte. Het meeste gaat er links in en mijn rechter handelsmerk weer uit. Behalve als ik brood, wortel, hooi of 'ETEN' hoor, dan ben ik één en al oor. Dat het verschil maar duidelijk mag wezen.

Ik ga slapen, morgen vroeg op om op verkenning te gaan. Die ochtendwortel kan me ff gestolen worden.

Daarom laat ik dit keer de eer aan Tien. 

Ben nog te verbouwereerd over wat er vandaag nou weer te beleven viel. 

Het begon 30 juni vorig jaar. Het weten dat Sarko een gelijke als makker moest hebben. Bij gebrek aan een echt weiland zijn pony of paard geen optie. De varkens groeien dan wel mee met ons ezelveulen, naar mate Sarko volwassener wordt, is het af en toe een venijnig potje sparren. Varkens kunnen bijten!

Dat ik graag een ezeltje uit de regio wilde adopteren stond vast. Juist omdat de aanbiedingen en websites, waarop ik noodlijdende ezels aangeboden en te koop zag, letterlijk in flinke getale binnenstroomden via facebook en email. Overal in Europa noodlijdende ezeltjes. Logisch dat ik het dicht bij huis zoek, we maken er nieuwe contacten mee, de verhuizing van het dier duurt maar even en het beperkt alle te maken kosten.

Het melkveehoudersgezin hangt woensdag een annonce op bij de dierenarts. Ze zoeken adoptie voor hun 1 jarige. Het liefst het hele gezin, maar moeders staat op bevallen. Omdat het lang kan duren voor je een ezeltje ergens slijten kan, op tijd zo'n briefje ophangen. 

U moet bedenken dat dit één van de dunst bevolkte regio's van Frankrijk  is. Voornamelijk kleinschalige veeteelt en wat landbouw voor dat vee.  De meeste boeren moeten het redden van ongeveer 50 koeien. Armoei troef en 24/7 werken. 'Internet? Wa mot ik doar nao mee?'

Dat werkt prima zo.

Ik haal donderdag nog wat katten-vapo-damp-spul bij de dierenarts voor Merlin die gewoon niet reageert op de prik van drie weken geleden. (En we hebben er al zo'n hekel aan, weer van geleerd; nooit meer.) Maar hij is erg goed op gewicht, eet flink, jaagt, speelt, snurkt, heeft zijn gebruikelijke love-attacks en knuffelt me 's ochtends wakker. Ondanks dat hij nog snot en snotverkouden is. Mijn oog valt op een briefje, haastig geschreven met zwarte inkt. Ezel te koop/te krijg, hengst, 1 jaar, naam van het erf en een telefoonnummer.
Ik bel tussen de middag gelijk, bij Nadine. Sinds een week of 6 is het er niet meer van gekomen. 's Avonds terug bellen voor een afspraak. 

Voor hun 14 jarige zoon blijkt het toch nog wat moeilijk. Zij klinkt ook besluiteloos, misschien machteloos omdat ze mij aan de lijn heeft. Ik in het Frans aan de telefoon is en blijft drama. Dit dan ook weer omdat het dialect zo sterk kan zijn. Ze bellen mij terug, zegt ze.
Ik wacht... Het weekend verstrijkt. 

Wat ik niet weet is dat de moeder van de weg te geven ezel van 1 jaar, bevallen gaat. Zulke dingen ontgaan me nog steeds in telefoongesprekken. Ook niet hoe verkeerd dit afloopt. In de koude wind in de stromende regen wordt het nacht. Zodra er poten zichtbaar zijn, probeert de boer eraan te trekken. Het veulen ligt verkeerd om en de dierenarts wordt gebeld. 's Nachts in de striemende regen bij een sterke lantaarn ziet ze dat ze te laat is. Voor merrie & veulen, de laatste al wat langer dood. Voor de zoon, die veel van de ezeltjes hield, maar ook wel wist dat 3 teveel was, een harde verdrietige les. Hij staat er steeds bij met een verse schaafwond op de wang. Beteuterd. Zijn jochie gaat met die twee blonde Hollanders weg. Maar zit wel goed. Dan gaan we een keer he-le-maal naar de andere kant van het canton. Daar komen ze nooit, klinkt wel gaaf om in de gorges te wonen. Hun wereld is zonder internet, uitjes, tijd voor hobbies en vakantie's zo klein, dat ook conversatie klein gehouden moet worden.

Mooie rood en wit bonte snoeten kijken vol verwondering naar het andere nieuwsgierige maar verwarde dier dat de stal in gedreven wordt. Met ervaren boeren blijkt het een makkie. Ze zien hoe leuk we het vinden. De stal met de koeien erin werd het niet. Uk besloot de andere stal, leeg, op stront na dan. De man voert hem kleine stukjes brood  -hand = brood gaan we afleren-  en kust hem op het voorhoofd. Zo neem ik mijn kans om het touw van Sarko's halster als een lasso om te doen. Rustig doet hij het geleende halster om. Het beessie is even benauwd, maar weet dat er geen ontkomen meer aan is. Wel gewend te volgen, ideaal.

Zondagmiddag gingen we eerst even kijken. Nietsvermoedend nog. Mevrouw klonk wel een beetje in paniek aan de telefoon. En die besluiteloosheid die doorschemerde. Zoon Bruno is wat over zijn toeren, maar wederom, wij weten nog van niks. We vinden de 'lieu dit' in ene keer, ze staan midden op hun weg zwart plastic te vouwen, weer in de striemende regen. De modder op de wangen en haar neus. Ik spring uit de auto om te vragen of we er al zijn. Staat -toen nog- Tin-Tin, waar hij op reageert, me aan te kijken en balkt het uit. Ook jij goedemiddag, jong en prachtig donker bruin veulen! Ik schiet erop af, eveneens gestoken in kaplaarzen en een viezig vest, verwaaide krullen, who cares? Ik hoor Marc praten met het stel als hun zoon op de quad komt kijken. 

Het ontging me nog steeds volledig dat de moeder van Ollie onderaan de wei lag. Het leek een kale plek in de wei. Sinds vrijdagnacht, drama. Ollie heeft staan janken en balken en doen. Staat verweesd alleen. Maar pas, helemaal niet zo schrijnend. Of toch wel? 

Want Ollie lijkt niets liever te willen dan die wei uit. Zodra het hek open gaat maandag, loopt hij ernaar toe. Daar denkt hij nog in de maling genomen te worden. Aanmoediging door de boerin met een stukje brood doet wonderen.

De trailer was een avontuur. Maandag om 9 uur start ik met bellen. Twee uur later weet ik dat ik bij de manege moet zijn, die ons geheel belangeloos die speciale aanhanger meegeven. Namen, geschikt rijbewijs, referentie anders dan dat we door de dierenarts zijn doorverwezen? Niet nodig, neem maar mee, graag eind van de middag weer terug. 

Prima, als het lukt tenminste.

Trailer bleek veel te groot. De hummel gaat met gemak onder de stootstang door. Het inladen van Ollie heeft nog geen 20 minuten geduurd. Dit voor een ezeltje dat twee dagen heeft staan huilen, niet gewend is aan een touw of halster in het bijzijn van vreemden.

Ik moet rijden, vindt Marc. Niet omdat ik alleen een rijbewijs heb voor dubbel-assers, meer omdat hij me de ervaring wil geven met levende have in een aanhanger. De wegen zijn smal & vol bochten, de trailer 2 bandjes breder dan de Rode en ik vind het druk op de wegen. Dat zegt wat! Het halve uur worden 40 minuten, een idioot in een bus moest ons zo nodig inhalen met gevaar voor eigen leven, soi. Na een paar minuten zijn we gestopt om te kijken hoe hij erbij staat in die enorme trailer. Gewoon. Guitig. Oren naar voren, vragend om wat lekkers. Onderwijl twee stapjes naar voren om naar buiten te kijken. Dit nog twee keer. Dit gaat gladjes.

We laten hem even staan thuis. Castel mag even door de zijdeur gluren. Uiteraard is die weer door het dolle heen. Die houdt van alle wezens met maximaal 4 poten. M&M zetten het stuk stalpad af dat grenst aan het terrein rond het huis en zetten de stroom erop. Even dicht bij huis laten wennen. 

Uiteraard loopt er weer een varken op de piste die we lokken door hard 'ETEN' te roepen. Wij grinniken, want wandelaars en vogelaars zien we weer veel de laatste tijd. De varkens zijn wel slim, maar zien de extra schrikdraden niet of te laat. Maar de mensen weer thuis, blaffende hond, een nieuw dier... Dat holt achter je aan naar eigen stek.

ff wachten hoor, ik ken het hier niet

Ik roep Sarko. Geen antwoord. Ik roep hem nog een keer. Het duurt even. Die is sacherijnig, want in die regen heel de dag geen bezoek, geen wandeling, die mensen zijn weer druk-druk-druk. En met wat?

Dan balkt Sarko. Van heel ver weg moet het geluid zich door het jonge gezwollen blad heen wurmen. Naar boven, het geluid komt vanaf het meer. De kruiden daar vindt hij hemels. Hij krijgt een scherpe heel harde blijde balk terug van Ollie. Zijn gebalk rijkt verder als dat van Sarko. Iets later van de buurezels.

Snel is Sarko. Opeens staat hij bij het draad met de oren naar voren, rechtop.

Even kennis maken

Hééé, wie is dat dan?  

Hééé, un ami!!!! :-)

ff neuzen tussen schrikdraden door

Na uiteraard één keer de schrik te krijgen, nemen ze iets afstand, maar blijven naar elkaar kijken en praten met alle middelen die ze daarvoor hebben. Ze balken niet meer.
We laten Ollie slapen.
's Morgens doen we gewoon ons ding. Ik ga een ochtendwortel geven, met Marc dit keer. Ze staan weer bij elkaar met het schrikdraad ertussen. Later doe ik de mestronde. Emmer, schepje, genietend van het olijke, haast spitsvondige dier met Sarko verlangend aan de andere kant. De buurezels staan achter een flink hoog hek met 4 en soms 5 draden prikkeldraad. Dat werkt prima al hangt het hier en daar echt op z'n frans in elkaar. Als ik de emmer schoon sta te spoelen, weer boven op het erf, hoor ik een geluid van iets dat stuk gaat, valt. Geen natuurlijk geluid als van tak of steen die rolt.
Er hangt een schrikdraadje slap. Ollie, een welkome donkere vlek in plaats van de zich camouflerende Sarko, staat er niet. Ollie is er overheen gesprongen en zal met de tengere pootjes de bovenste draad + handvat + isolator gesloopt hebben. Ja, dat heb je dan. Je leert veel van dieren houden. Net als dat ouders meer van hun kinderen kunnen leren dan de kids van hun ouders.
Ik ga kijken, gelijk. Staan een krachtmeting te houden op speelse wijze. Zoals twee veulens dat gewoon zijn tijdens de lente. Ik zie Sarko zich lekker uitleven op een ezelige manier.

het eerste samen draven op het stalpad

Sarko kijkt hier heel erg content... met zijn makkertje Ollie

krachten meten

Na 10 maanden, Sarko kwam 30 juni 2013 bij ons, is hij niet meer alleen in het gezelschap van varkens. Een gelijke. Hij wijkt ook geen 10 meter meer van Ollie's zijde.
Later in de middag staan ze bij de goot, varkens erbij. Het geknor, gekoer en gerommel met de waterbak. Comme l'habitude. Ollie ook. Ik zie Sarko kijken. Hoor hem bijna denken; 'Als je het lef hebt eerst met hem te knuffelen, ga ik vervelend doen, bokken ofzo!' Dus eerst hem de volle laag aandacht. Ik laat Ollie achter me mijn vest proeven en ruiken aan zijn nieuwe verzorgster. 'Als mijn grote broer het toelaat, ach, houd mijn kop dan ook maar even vast.' En zo probeer ik beide te leren kennen. Want Ollie kan nieuw zijn, Sarko is in gezelschap van een soortgenoot een andere ezel.
Net zo mooi trouwens. Net zo lief nog, oplettend en rustig. Zeker vergeleken bij de snelle en levendige Ollie.

huisarrest

Weinig te beleven afgelopen week. Tijd om na te denken.
Vorige week zondag was weer zo'n mooie dag dat ik mee mocht wandelen. Ik stond hele dagen bij het hek, lekker mensen kijken, varkens plagen, neus poetsen en een paar keer per dag overleg met alle buurezels. Aan de overkant wonen er ook ergens een paar. Samen met de buurezels staan we sterk in het verhalen opdissen. Niet dat ik gehoord of begrepen word hoor, want ik heb het over vreemde dingen, balken ze. (Over wat ik zie. Dat zijn twee-potigen, kippen, varkens en katten.)
Ik moest aan het halster en blijven lopen. Mocht niet eens grazen, zo een kwartiertje. Of de hele middag. Dus ruk ik me los. Vreemde twee-potigen, wandelaars, doen het touw door een ring van het halster en bellen Tien, maar waar ze uithangen? hebben ze geen connectie. Later krijgen ze me te pakken, een prachtspel, want met z'n vijven is het nog moeilijker.
Ik begin echt knorrig te worden van dat brave gewandel zonder grazen. Zodra ik in het dorp ben en allemaal nieuwe dingen zie, hoor en ruik, moet ik aan de ring in de rotswand. Wachten.
Ik hoor Tien en de anderen lachen en kletsen en een hondje blaffen en ruik heerlijke bloemen en andere dieren. (Konijnen in kleine hokjes, begrijp ik later.) Dus daar is de lol snel af. Ik balk, zie dat blonde hoofd om de hoek dat ook weer verdwijnt. Dan baal ik als een varkensdrol in de zon en schijt de straat onder. Ik krijg er potdories ter plekke diarree van!! Das toch niet normaal!
Ezelherses werken niet zo snel, dus pas als ze me losmaken begrijp ik dat de consternatie in de zon voor niets is geweest, mijn energie verspild die ik nodig heb om naar huis te lopen. Ik baal, vreselijk. Uitgeput thuis aan het hooi.

De dag erop komen mijn verzorgers, plus die anderen, takken verbranden die ik niet op wilde eten. Er is heel de winter genoeg te knabbelen geweest in het bos. Dat gebeurde bij onze stal. (Meer de stal van de varkens, die watjes willen op een bedje binnen liggen.) Dus een groot vuur waar ik verre van weg bleef. Ik moet er niets van hebben. Wat er van rest juist wel; mijn stofbaden waar ik zo van geniet. Geen teek die het leuk vindt op mij en het houdt ook vliegen weg. Dus wacht ik rustig tot de ochtend, wanneer het licht begint te worden en ik in sluimertoestand m'n helling af kom struinen richting de stal. Ik wordt daar graag wakker mag je weten.
Daar ligt dus die vlakte as waar wel 2 ezels in passen. (Jaja, ik kan al tot twee tellen. Er zijn dus twee varkens, 2 katten, 2 kippen en 2 twee-potigen. Er is maar 1 hond, daarom kan ik al een beetje tellen.) En ik betreed mijn nieuwe verse schone onbetreden bad. Lekker warm nog. Ik schraap wat met de hoeven en zwaar vergenoegd met mijn staart. Zodra ik een knie in de as leg, gaat de rest van mijn lijfje mee, PLOEFFF, bries.
Ehm.....
Beeeetje te heet ja!!
Heet?
Oei wat stinkt dit. Alsof ik een everzwijn ben dat aan Obelix denkt te kunnen ontkomen, spring ik op en uit het bad. MERDE %@#!&*%^$#@!put%$@!#%!!
Ben ik op hete kolen gaan liggen verstopt onder de as. Had ik effe niet in de gaten. Ik was snel, maar wel de puntjes van mijn vacht foetsie en gelig vies. Bah! Tien ziet het direct tijdens het knabbelen op mijn ochtendwortel en borstelt mijn poten zachtjes uit. Ik ben het daarna alweer vergeten hoor.

Gewoon mijn oude vertrouwde zelf. Gewoon weer zo uit mijn doen, obstinaat zo je wilt lezen, dat ik Marc voluit probeer te trappen. Er zat alleen een volle emmer varkensvoer tussen die ik zo hup 1-2-3 10 meter verderop de helling af laat lazeren. Hij mazzel, de varkens pech. Maar die sullige tanks op hoeven zijn me iets te gortig na de zoveelste dag huisarrest. Ik heb me tenslotte misdragen door op het pad naar het huis van dorpsoudste Felix een mestbrij met pies achter te laten.
Nu begin ik door te hebben dat er met de baas ook niet zo te spotten valt. Die kan goed boos op me worden, pakt me soms hard bij de neus.
Ik ben gewoon lenteachtig nerveus. Sta steeds met een stijve piemel, maar snap er niet veel van. De varkens zijn een paar dagen achter elkaar ontsnapt. Ut wordt tijd dat ze geslacht worden en alsof ze het weten... Rond hun etenstijd zijn ze ultra-nerveus en ik wil ook meesnoepen natuurlijk. Daarom krijg ik dan een halster om en zodra ik ook bij de schotel ben (de baas heeft een schotel op een autoband gevuld met zand gemonteerd als trog) word ik verzocht mee te lopen naar beneden waar ik naast de stal wat hooi krijg. Hoogtepunt voor die blonde snuiten, elke dag weer.
Maar goed. Ik word wel wat inniger met die twee nu ik huisarrest heb.

Ik geniet volop van de lente. De zon, de stofbaden, beetje mee wroeten met de varkens, kipjes uit mijn mest jagen als ik dat getok zat ben en neuzen met Merlin. Die is al wat weken snotverkouden, arme ziel. Maakt hem niet minder zacht en lief. Nog even, dat huisarrest. Ik red me wel :-)

foto's van Réné & Kairi Whitfield

Verliezen

Ene Van het Reve zou het gezegd of geschreven kunnen hebben; 'Schokkend met de heupen probeert het veulen zijn existentiële behoeften te bevredigen, met zichzelf.'
Ja, lach maar. Ik heb geen idee waar twee-potigen zo'n lol om hebben. Ik krijg ook minder knuffels, want wil zo graag genegenheid van welk levend wezen dan ook, dat ik het niet laten kan frivool maar als echte hengst erachteraan te gaan. Kop laag, oren naar achter, losjes met gestrekte hoeven toenadering zoeken.
Mijn kleine vriend weet precies wanneer hij thuis moet blijven met mest ruimen. Alsof hij het ruikt dat ik hem een van de bomen in jaag. Tien heft dat kinderschepje op of haar hand. Ik ga dan vol in de remmen met de oren wijduit naar voren. Tis allemaal spel beste mensen. Spelen, dat doe ik graag!
Ik snap niet waar ze allemaal zo'n drukte om maken. Ik wil ravotten, steigeren, briesen en rollen. Ik wil draven en kroelen, samen mijn kracht meten en wat rust in het lijf.
Ik vrees dat ik ga verliezen. We kunnen blijkbaar niet meer wandelen, omdat ik als een lentekind m'n goddelijke gang ga. Ze herhalen steeds hetzelfde; De ballen gaan eraf. Geen idee dat ik ze heb, toch ga ik ze verliezen. De varkens en katers hebben ze niet. De baas nog wel. Zou hij tegen zijn verlies kunnen?

D'r is veel leven op het erf. Een grote autobus is erbij gekomen. Drie vreemde snuiters, twee-potigen uiteraard. Die laten zich doorgaans vervoeren door stinkdieren zonder hoeven.
Het weer is voor de twee-potigen goed genoeg hele dagen buiten te zijn. Mij zetten ze bijna elke middag onder het huis of op de piste.
Onder het huis geeft me de vrijheid over de beek te springen en richting buren te struinen. Verse grassoorten, dat noemen ze biodiversiteit. Of al dat malse blad van mispel en braam en de bloemen daar ook bijhoren weet ik niet. Op de route ligt iets hoger op de helling een heuse prairie. Tussen bomen die gezaagd zijn en een jaar mogen drogen doe ik me tegoed aan al dat lekkers. Ik hoor Tien niet roepen, ben dan zo ver van huis. Om me te halen kost een half uurtje. Erg leuk, dat spelletje. Maar 2e keer is altijd ook de laatste keer. Dan moet ik echt op een holletje, dan meent ze het.
Met de baas kan ik nog een loopje nemen.
Wel proberen ze alle mogelijke routes te blokkeren, ahum, met schrikdraad. Uiteraard zonder schrik. Met bordjes waar op schijnt te staan dat passanten het ook weer moeten sluiten. Ik heb lak aan al die schrikdraadjes. De meeste dan. Nou ja, ok. Eén specifieke draad. Die richting buren. Ze leren me tenminste een volwassen ezelhengst te zijn. Thuis zijn ut allemaal watjes, veelvraten, kleine opdonders, twee-potigen of het heeft vleugels.
Vandaag was het weer zover. Ik liet hem aan het einde van de middag eerst bij de buren zoeken, 1 km op en 1 af.
Toen het bronpad omhoog, met braam begroeit en er stroomt een beekje van de bron, 40 meter omhoog over maar een paar honderd meter.
Inmiddels stond ik bij het andere touwtje -want meer is dat schrikdraad niet- richting de enge brug onderaan de helling. Hij loopt me straal voorbij en gaat de 1,5 km lopen naar de bruggen in de veronderstelling dat ik deze draad genegeerd heb.
En weer terug. (Dat laat de gebroeders Varken nog langer wachten op hun voer. gna)
Hij ontdekt me. Laat me staan, ik hoor hem weglopen met die hond in zijn kielzog. En ja hoor, hij komt terug met Tien. Dan zijn de rapen goed gaar. Ik probeer nog aan haar te ontsnappen, de tik op mijn kont te vermijden. Dat lukt. Toch sta ik even klem in een stukje bos dat ik helemaal niet ken, op een onoverzichtelijk stukje steile helling met van alles in mijn blikveld.
Overgeleverd en verslagen. Zo voelt dat als je keurig aan de leiband naar huis wordt gebracht!
Ik heb het goedgemaakt. Liet me even borstelen om genoegzaam te knorren. Met iets van lange tanden, dat wel.
Want ik kan niet zo goed tegen mijn verlies.

mini-vriendje

Dit is mijn eerste echte vriendje. Hij is heel erg klein, maar net zo zacht als dat mijn nozzles zijn.
Jaja, dezelfde als die door mijn pies rolt. Dezelfde kleine kat die rustig 8 kilometer mee uit wandelen gaat. De kleine die er altijd bij is als Tien 's ochtends onze mest komt ruimen op het stalpad. Altijd eigenlijk.
Al mauwend vindt hij zijn weg naar het leven dat Tien en ik veroorzaken.
Vanochtend was zij er getuige van. Met die emmer waar meestal lekkers in zit, dat enge kinderschepje met een rode steel waarmee ze me waarschuwt en op afstand houdt als ik hengstig loop te doen, ging ze op een steen zitten. Die wroeten de varkens uit de berm en de helling.
Zonnetje scheen en ik was baldadig uitgelaten. Weer zo'n mooie zonnige dag, lekker rollen in de as en zonnen met de varkens. Tien had er een kluif aan me een beetje koest te houden. De kwiebuskater DQ was er ook, maar die heb ik week 1 dat ik hier was per ongeluk een oplawaaier gegeven. Die glipte de stal in. Wist ik veel, had nog nooit een kat gezien destijds.
Merlin dus, die siamees, Sjakie en Beertje ging lekker liggen naast de baby-kastanje. Pootjes dubbel, geheel op zijn gemak. Lag daar zo te knipogen, dus dacht 'laat ik Tien zien dat ik ook erg lief kan zijn.' Met mijn neusnozzles heb ik Merlin wat gemasseerd. Vriendje doet mijn neus niets, draait zich op de rug. Ik lippelfrippel wat aan zijn buik en sabbel aan een pootje. Ik krijg kopjes, hij spint.
Ik heb een vriendje.
Hij is heel erg klein.

grote donatie

Ik wilde er niet mee wachten.
Groot nieuws.
Want ik heb voor mijn 'quest' een hele flinke donatie gekregen. Er zijn al 11 twee-potigen die me helpen.
Komt bij; tis bijna lente. 'Pik in' zeggen ze wel eens.
Ik ga deze week waarschijnlijk horen of er kans is dat er een baby-broertje geboren wordt. Het kan ook een zusje zijn. Die wil ik niet, ik wil geen zusje, makke meisjes.
Dat zou betekenen dat de aanschaf van een makker om mee te draven en te spelen een makkie wordt en er wat meer besteed kan worden aan verzorging en trainingsmateriaal.
De hele hele grote donatie is wel van een mens, maar ze is gaan hemelen rond mijn geboorte 2 jaar geleden. Ze was familie van Tien. Ik heb nu dus een wijlen-adoptie-vriendin. In de hemel, waar ze misschien wel mijn voorganger kent. Het ezeltje dat hier stierf van de eenzaamheid, waar ik mijn stofbaden geniet en vaak sta te dromen.
Zo komt alles altijd goed.

ps dat inturnasjionale crowdfunden zetten we nog even door. We zijn er natuurlijk nog niet!

'k doe het lekker toch!

Wel lief natuurlijk, dat ze me het gunnen om heel de dag lekker vrij te grazen van de bermen langs het openbare bospad. Zo zie ik nog eens wat en iemand. Zeker op een zonnige zondag!
Nu had Tien zich kosten nog moeite gespaard om dat te regelen door 'Fermer svp' uit te printen, te lamineren en met schrikdraad zonder schrik plekken te vinden waar dat draad aan vast kan, zodat iedereen het open en dicht kan doen.
Daar slaagt ze in. Maar ze is toch net ff te naief te denken dat ik denk dat er stroom op dat witte versierde draadje staat. 'k Bennie gek!
Dus richting bruggen -saaier- ga ik het risico niet nemen. Het risico van toch een schok op de één of andere manier. Ook staat het verse gras dan best ver weg. Naar de buurtjes is anders, dat draadje zit net ff hoger. Kan ik de gok toch wel wagen?
En voor ik zover was vanochtend, kwam er een stoet van herriemotoren voorbij in 2 etappes. De eerste groep was groot, dus bleef aan de kant. Ze gingen allemaal zachtjes rijden, voor mij. Hahahaha, laat dat nou niet nodig zijn. Kijk, een Rode imponeert wel. Die duwde me een keer hardhandig van m'n pad af, niet leuk. Maar zo'n tweewieler? Echt niet dat me dat wat doet. Helaas deden ze dat draadje netjes terug op de paal. Moest ik toch de gok nemen.
Na de bevestiging dat Tien en de baas toch een beetje dom zijn, ben ik naar de buurezels gerend.
Die leren me hoe ik me als hengst moet gedragen. Thuis krijg ik daar standjes voor, ook niet leuk! En ik kan heerlijk draven op het pad. Geen takken en stenen in de weg, geen modder en varkens, geen scherpe bochten. Recht toe recht aan zo hard ik kan in de lentebries. Ik laat de vlinders schrikken, wel leuk!

En dus.
Ik doe het lekker toch!

Brug Training

1 uur Brug-Training, een beeldverhaal

Als het goed is gebeurde er vanmiddag het volgende;
(Let niet op vachtloze baas begin maart.)
Ik ging nietsvermoedend met Tien wandelen. De hoge plukken nieuw gras die ik vorige week opsnoepte bleken weer aangegroeid. Er stond nog meer longkruid in bloei, die bloemen zijn zo zoet als wortels! Om de bocht, helemaal aan het einde van de piste waar nog geen gras staat, wachtte de baas en hond ons op. Hij mij leidend voorop, Tien er met de twijg achteraan. Niet tof kan ik je zeggen.
Toch nieuwsgierig volg ik de baas de kleine rug op en zie ik die verschrikkelijk enge brug. Hij is smal, lang en heel hoog boven snel stromend water.
Nu staan we erom bekend geen stap te zetten alleen maar omdat we eigenwijs zouden zijn. Of koppig.
Maar dat is niet waar. We stoppen voor nieuwe dingen, dingen die we horen of zien, onbekende objecten of om even na te denken. Ook geven we zo aan dat ons halster niet fijn zit of een steentje in onze hoeven. Jullie lopen ook niet door bij steentjes in en onder de nagels van je voeten.
Zo weigerde ik door regenplassen te lopen. Ik kan niet zien hoe diep dat wel niet is, niet waar ik de hoeven in zet. Een paar regenplas-trainingen doen wonderen. Wel blijf ik nog staan bij grote plassen om het water te ruiken. Vaak loopt Tien dan door die plas te banjeren om te laten zien dat ik het ook kan.
Nu met die brug hetzelfde liedje. Maar je mag niet denken dat dit obstakel als een waterplas is. Het is nog net geen confrontatie-therapie. Dat komt als ik ooit een trailer in moet ofzo.
Maar goed. Dat groene enge ding doemde dus weer op. En van een afstand weet ik het al; 'Ik Ga Er Niet Overheen, Punt & Basta!'
Een echte grote wortel mocht niet baten. Ook dat Tien de brug een tig keer op en af liep om het me voor te doen. Net als met die plassen. Maar wat is een regenplas nu vergeleken bij een hoge heel smalle voetgangersbrug?
De training duurde een klein uur. Ik stond daar maar voor de opgang. Keek wat om me heen, knabbelde wat groen weg van de bosbodem. Toen de baas me los liet was ik gelijk vertrokken.
Als beloning mocht ik grazen. Ook op de terugweg stopten we vaak bij de allermooiste pollen.

De volgende Brug Training zal ik echt weer mijn best doen om 1 hoef op de enige trede te zetten voor het een brug wordt.

lol & lekker

Afgelopen dagen was er zon. Ik eet steeds meer bloemen en mijn staart zwiept bijna als vanouds. Eindelijk droge hoeven, het werd eens tijd. En vandaag stond er op het programma dat ik een vers stofbad krijg. Dat duurt een dag stoken, dus moet nog wel een nachie wachten.

Dat is echt een leuk feessie, want heel de dag is de familie bij elkaar, inclusief de kat die door mijn pies rolt. Dat blijft die mafkees doen. Verder zijn we okee met elkaar. Kunnen neuzen. Verder durf ik niet, want die kat met blauwe ogen gaf me een keer wat petsen op mijn nozzle-neus. Dat was schrikken en dat beessie heeft klauwen. Tijdens het mestruimen in de ochtend krijg ik een handje hooi. Poes is er ook vaak bij.

Ik kreeg vandaag dus veel knuffels. 's Avonds tijdens het varkens voeren ben ik poeslief geweest voor de baas. Die vertelde me dat er weer een donatie gedaan was op mun internasjionale crowdfunding-project. Verder lijkt mijn gedrag op lente-ondeugd. Springen, bokken, rennen, briesen, niks te dolletjes.

Brengt de teller op bijna 500 € en dat is hoopgevend, vinden Tien en de baas. Joepie!

IndieGoGo

Ennnn het regent nog steeds, jawel.
Dus had Tien tijd om 4just1 te bedanken voor de fijne start in crowdfund-land en te gaan puzzelen op iets groters. Want ze wilde inturnasjionaal, of zoiets.
Nu heet het project opeens 'Quest for a Donkey-Brother'.
Bij een groot crowdfund-platform, Indiegogo. En nou snap ik dit allemaal natuurlijk niet, maar de kleine uitjes die we gemaakt hebben de laatste tijd waren vaak naar de buurezels. Het komen en gaan geeft commotie, vind ik leuk! Dan balken we gevieren en krijgen we die mooie echo's terug. En we snuffelen en knuffelen en bijten zo een beetje. Dan ga ik grazen totdat ik weer naar huis moet.
Daar merk ik dat ik geen twee-potige ben, maar 4 hoeven heb die benen blijken te heten. En dan vraag ik me af waarom we niet bij elkaar kunnen komen. Er zit een hek tussen, 4 prikkeldraden hoog. Waarom heb ik twee varkens om mee te spelen? NOT, werkt natuurlijk niet, stelletje modderaars. En zij zijn wel met z'n drieën, daar hiernaast!

Ze hebben andere verzorgers. Die zien ze maar 1 dag in de week, als het niet te koud, nat of wit is. De grijze heeft geen ballen meer. De bruine broers nog wel. Die bewaken de grijze en het terrein tegen het wild en verjagen de jachthonden als die weer eens huishouden in de gorges. Die spelen en draven en hebben lol met elkaar. Beetje stoeien en uitdagen en samen zijn, dutten en grazen.

Dat zit er voor mij ook aan te komen met een Makker, een grote of kleine Broer, om samen te zijn, zoals het ezels past. Een pony of paard kan niet komen, want ik heb geen weide. Wel hier en daar gras, maar meer kruiden, struiken, bosvruchten en noten, lekkere ruige takken en veel bramen. Het hek is ook niet geschikt voor geiten, die kunnen te makkelijk ontsnappen en ik ben geen hoeder. Geitjes vind ik wel leuk, maar zo klein!

En daar gaan we hier voor met z'n allen!

zomer- en wintervacht

Zie hier hoe ik gegroeid ben. Ik lijk links kleiner, maar schijn bedriegt. Ik ben dikker, sterker, hoger, zwaarder met een superdikke vacht die niet uit te borstelen is. Ik vind dat tijdens de winter niet fijn. Dan dringt de wind en regen door tot op m'n vel. Net als bij de katten hier. Vettige plukvachten. Cros, die lange stoere met z'n zwarte neus, heeft zelfs manen. Maar als leeuw mislukt hoor, al doet hij nog zo zijn best.

Verder gebeurt er niet zo veel. Ik mag iedere middag vrij het bos in. Er is nog wel lang gebakkeleit over of ik wel of niet mijn halster om moet. Zonder laat ik me smiddags niet halen om thuis hooit te komen eten, dan daag ik ze uit door over te terrassen te draven. Dan staan ze doosangsten uit. Niet zozeer om het halster dat link kan zijn. Een uitstekende scherpe tak van een tamme kastanje spiest me zo. Meer om het uitglijden. Die twee-potigen denken echt dat ze heel wat zijn. Wij, met vier hoeven zonder al die klerenpoespas aan het lijf, wij bikkels in weer en wind, zijn veel handiger. 

Ik ben in de modder al tot achter de broodoven geweest. Ik kan de stap, de goot in achter het gebouwtje, net niet maken. Het is meer klimmen langs een scherpe rand die me naar de moestuin brengen kan. Toch maar niet. Elders op 1 van die terrassen kan ik dus wel een muur op klimmen. Ik heb precies de stenen gevonden die me kunnen dragen. Tis wel spannend, want ik ga echt af en toe op m'n muil. De varkens verlinken me niet. Wel lullig van die keer dat zij het zag. 

Iedere middag heb ik zo'n 4 a 5 uur de tijd om te doen en laten waar ik zin in heb. Vaak komt Tien even bij me kijken. Ik heb mijn tijd nodig om zo veel mogelijk arm groen te grazen. Mag echt van geluk spreken met de kwakkelwinter. Het longkruid bloeit en heeft dus vers blad. Je mag me ervoor wakker maken. Vers gras begint al te groeien op plekken in de luwte. Maar toch is het hard zoeken en kilometers maken.

Af en toe ben ik gewoon stierezellijk vervelend. Tien laat me dan ook gewoon subiet staan. Draait zich om en loopt weg. Dan denk ik 'stomme ezel, je wilde eigenlijk best een knuffel en een aai'. Maar ja. Morgen weer een dag of ik maak het goed door op tijd bij het hek te zijn om naar huis te gaan.

gemis

Ik kan best veel over mijn kant laten gaan, echt. En ik ben ook best flexibel. Maar wat vanochtend goed tot me doordrong, heeft me vandaag flink van slag gemaakt.
Eerst een hele maand zonder Tien. Daar kreeg ik een soort bootcamp-op-maat van de Baas voor terug. En lol ook natuurlijk, want wat kende hij me nou echt? Dus voor het eerst met hem wandelen en hem ook uit proberen natuurlijk. Ok, prima tijd gehad.
Heel blij dat Tien er weer was. Weer die drukte rond die hoge blauwe auto. De vorige keer dat ik drukte rond die auto zag, verdween Tien een hele tijd. Nu dus weer, maar tis de Baas die gaat!
DAS NIE LEUK!!
Heel erg niet leuk. Zwaar Hoevuh jonguh!!

Kijk, ik werd even afgeleid. Mocht achter en onder het huis vrij grazen in plaats van op de openbare piste. Ze komen altijd even kijken en Tien gaf me een mandarijn. Ik heb haar toen gevolgd met mijn ogen. Zodoende wist ik de route, naar de moestuin. De Baas was er die ochtend niet en zij moest me uit de moestuin zien te krijgen. Daar kun je op 4 manieren in en op. Ook steile trapjes zijn voor mij geen enkel probleem. Het gras, de planten, zelfs jonge appelboompjes (een oud gered geënt ras) en vooral dat bamboo. Allemaal lekker en nog door geen hoef betreden. (<---Hij weet niet dat de varkens hem voor zijn geweest.) Dus Tien had er een klus aan om met schrikdraad (zonder schrik, maar dat ga ik niet testen) en ander materiaal al die toegangen te versperren.
Gelukkig laat ze me wel op het onderste terras grazen. Ze heeft haar entjes al vaarwel gezegd. Kan ik tenminste iets van het bamboe snoepen.

Ik gisteren al wat roepen (balken) zo nu en dan. Maar geen Baas en door die regen ook geen wandelingen met Tien. Vanochtend nog geen blauwe auto het terrein op en weer alleen Tien met een wortel. Ok, en een dikke knuffel natuurlijk. (Daarna gaat ze mest scheppen van alle gehoefden, de stal schoonmaken en ons bed opschudden.) Dus dan loopt ze daar met schepje en emmertje en die hond weer irritant voor de hoeven. De varkens zijn wel chill enzo, maar af en toe zou ik ze wat. En omdat ik het echt allemaal niet meer snapte, niet wist naar wie of hoe of wat ik moest luisteren.... Tja
Rennen, in vol galop jagen op die hond, want die was nerveus van m'n gebok geworden. Tien laat me even uitrazen geloof ik. De scherpe steile bocht door onder de es en roeeetttssssj daar ging ik toch finaal op het hoofd man! Genant!
Dus krabbel snel weer overeind. De varkens inmiddels naderbij gekomen, die beesten zijn erg kippig. Dus daar er dan maar 1 van uit pikken om tikkertje mee te spelen. Tot aan het hek bij de goot, en al balkend, dus ze hebben me met die flaporen goed kunnen horen.
Zucht.
Ben een beetje verdrietig en van slag.
Waar is de Baas?? Komt hij snel terug zoals Tien steeds blijft zeggen?
'K vind er niks an zonder hem.

Familie compleet

Jaaaa, we zijn weer compleet. Een verlaat verslagje van de hereniging.
Dolle boel, ik word weer wakker geknuffeld, we gaan uit wandelen met iedereen die mee wil, 'k word vertroeteld ondanks de vele natte klets.
Ik heb sochtends en savonds een waakkat. Die vangt die ene rat die durft in mijn buurt te komen als ik dommelend sta te knabbelen. Hij zegt in training te zijn voor vogels, jaagt ook speels op de kippen om ze hun plaats te wijzen. Ik noem hem kwiebus. Schopte hem mank in de eerste week dat ik hier was, gewoon hij dacht dat het gelijk wel goed zat, naieveling! Die tweepotigen noemen hem DQ. Tis m'n beste makker, laat me niet schrikken, vangt dus klein snel kruipspul en zit statig in tuxedo op de resten van een bemost stenen muurtje. Er loopt hier een eeuwenoud pad, helaas verloren en vergeten. Ik en de varkens maken het weer een beetje vrij. Soms krijgt kwiebus bezoek van zijn meisje, zwart als kooltjes voor het mijn stofbad wordt. Sooty ruikt naar theebiscuit.
Tien en de baas kregen een boek kado 'Op stap met een ezel'. Ik begrijp dat ik mijn borst nat kan maken, het crowdfund-project internationaal geprolongeerd dient te worden en zij me al zien werken als lastdier. Ach weet je, ik zou niets liever doen, met hen meesjouwen in ons bos, echt als een familie. Ik ben nog veel te jong, duurt nog een jaar of 2, 3 voor ik dragen mag.
Iedere dag is weer een andere dag. Ze lijken zich niks van onze modderzooi aan te trekken. Op kaplaarzen zie ik ze om de paar uur zich moedig zonder hoeven door de brij ploegen. De sluiter van de dag betekent hooi eten in de stal en een opgemaakt bescheiden bed van stro en varens. En weer knuffels natuurlijk. Dat gaat zo heel de dag door.
Mijn verzorgers beginnen me steeds beter te begrijpen. Zeker zij heeft wat meer tijd, of geduld, om rustig haar best te doen in mijn kop te kijken. Samen met al die boeken over ons, ezels, gaan we het wel redden met elkaar.
Uit krengigheid moest ik wel even proberen de baas in zijn kont te bijten, net niet goed gelukt. We zijn beste maatjes hoor, alleen beide mannetjes...

We zijn weer compleet, leuk!

portrait in 'landscape'

Van Scheffers tot Van Gogh (Vincent heette die geloof ik), van Koning Alex tot aan een zeker Hollande (president-generaal van Holland?). Ze hebben standbeelden en handgeschilderde portretten.
Nou, dan kan ik niet achter blijven, toch?
Dus hierbij; een handgetekend portret van mij; Sarko de ezel.

Geschilderd door een zeker Emy, 8 jaar, voor Tien die mij zegt te missen.

Onderwijl maak ik pret met de Baas die me steeds beter doorkrijgt. Hilarisch.

fun op de piste

Van binnen sta ik te hinniken van het grinniken, echt!
Inmiddels ben ik helemaal gewend aan de baas. Nou kreeg ik lucht van het volgende mailtje van hem aan haar;
***********
Het gras raakt op en Sarko sluipt steeds een stukje verder om frisse groene plukjes te grazen.

Geeft niet want ik ga om het uur of zo even kijken en haal hem dan weer dichterbij.

En soms ontdekt ie wat vergeten groene plukken dicht bij huis en staat ie daar alsof ie niet weet dat de wereld groter is.

Tegen midi ga ik weer even kijken en als ie dichtbij staat mag ie tot na het eten blijven staan.

Staat ie ver weg, dan moet ie naar huis.

Dom is ie niet, de eerste 2 keer kijken is ie braaf en doet zijn graasavontuur.

Maar de midi voelt ie al aankomen en het wordt steeds lastiger om hem dan te vangen, hij bleef steeds een stapje voor. Voor straf mocht ie een paar dagen niet grazen.

Vandaag weer proberen, voorbij de 2 eiken de eerste blik, op het bronpad de 2e blik.

Midi...........ehhh, ah daar is ie, zo ergens bij het beekje.

De oren gaan overeind, ik zie hem kijken, luisteren en denken.

'Wat zal ik doen?' straalt er vanaf, ondeugd sprankelt maar ook de lust tot groener gras.

Dus daar gaat ie op een holletje, en hij weet inmiddels dat als ie zijn hoofd opzij houdt het touwtje niet onder zijn hoeven komt.

Dus hij op een holletje en ik sneller lopen en maar 'stop' en 'ho' en 'nee' zeggen.

Ach, die grote oren horen wel, maar luisteren niet.

Het holletje wordt draf en Sarko is de hoek om. Mooi, kan ik even inhalen door te rennen zodat hij mij niet ziet.

Om de hoek graast ie weer vredig maar de ondeugd borrelt nog.

Hollen weer en zelfs galop gaat prima met een scheef hoofd.

Zucht.

Op het terrein van de buur-ezels belandt, staat ie daar net op het asfalt me aan te kijken, ik loop nog boven bij de telefoonleidingen. Begint ie ineens te balken, niet zomaar balken, nee hij lacht me uit!

Kutezel, LOL.

Maar dan horen de ezels daar de LOL en draven naar Sarko toe.

De 2 bruinen steken hun hoofd over het hek en 3 ezelmonden IAAAA'en de hele gorges bij elkaar.

Geweldig daar sta je dan als mens, whoeaaaa.....

De kussende ezels, zoiets lijkt het, geven mij de kans het touwtje te pakken.

Met een bokkend kind ga ik weer op weg naar huis.

********** Je begrijpt, ik heb in een ezeldeuk gelegen en heb er weer een nieuwe 'nick' bij; Ie. 

Vraag Me niet hoe dat, die ezeldeuk, eruit ziet! Je bloque!

Alles Anders en toch hetzelfde

Hallo allemaal! Moest even komen zeggen dat alles even anders is. Het bos is karig en moet het nu meer doen met wortels, oud brood en een dagelijks bergje hooi in de ruif. Maar ik pik nog steeds de gistende kastanjepap van de varkens, als ik de kans krijg.
Nu Tien er even niet is, verlaat ik me ook helemaal op de baas. Hij laat me uit grazen op de piste, elke dag tussen 10 en 4. Dan heb ik alle vrijheid en struin zo heel wat af. Ik ben niet meer zo geinteresseerd in de macho's van hiernaast en blijf lekker in de buurt.
Ik daag hem wel uit hoor, als ie me komt halen voor de avondhap. Dan ren ik de oprit voorbij met een blaffende hond die me terug wil drijven. Maar wat kan die muts doen? Ze is veel te klein, ik bries haar zo opzij.
En voor het slapen gaan wat kroelen. In de stal natuurlijk, terwijl Jambon & Lardon hun nest varenstro in orde maken. Toch slaap ik liever buiten, dan kan ik half dromend nog wat instinctmatig snuffelen en knabbelen.
Het is alles anders met de baas alleen te zijn. Maar zo fijn los en vrij hele dagen is alles beter dan ooit tevoren.

Om bij vrijheids-fanatiekelingen te wonen is een 'spekkie voor m'n bekkie'.
Gelukkiger kan je een ezel niet maken....

Oh nee, toch wel; met een Makker om mee te spelen!