woensdag 19 maart 2014

mini-vriendje


Dit is mijn eerste echte vriendje. Hij is heel erg klein, maar net zo zacht als dat mijn nozzles zijn.
Jaja, dezelfde als die door mijn pies rolt. Dezelfde kleine kat die rustig 8 kilometer mee uit wandelen gaat. De kleine die er altijd bij is als Tien 's ochtends onze mest komt ruimen op het stalpad. Altijd eigenlijk.
Al mauwend vindt hij zijn weg naar het leven dat Tien en ik veroorzaken.
Vanochtend was zij er getuige van. Met die emmer waar meestal lekkers in zit, dat enge kinderschepje met een rode steel waarmee ze me waarschuwt en op afstand houdt als ik hengstig loop te doen, ging ze op een steen zitten. Die wroeten de varkens uit de berm en de helling.
Zonnetje scheen en ik was baldadig uitgelaten. Weer zo'n mooie zonnige dag, lekker rollen in de as en zonnen met de varkens. Tien had er een kluif aan me een beetje koest te houden. De kwiebuskater DQ was er ook, maar die heb ik week 1 dat ik hier was per ongeluk een oplawaaier gegeven. Die glipte de stal in. Wist ik veel, had nog nooit een kat gezien destijds.
Merlin dus, die siamees, Sjakie en Beertje ging lekker liggen naast de baby-kastanje. Pootjes dubbel, geheel op zijn gemak. Lag daar zo te knipogen, dus dacht 'laat ik Tien zien dat ik ook erg lief kan zijn.' Met mijn neusnozzles heb ik Merlin wat gemasseerd. Vriendje doet mijn neus niets, draait zich op de rug. Ik lippelfrippel wat aan zijn buik en sabbel aan een pootje. Ik krijg kopjes, hij spint.
Ik heb een vriendje.
Hij is heel erg klein.


zondag 16 maart 2014

grote donatie


Ik wilde er niet mee wachten.
Groot nieuws.
Want ik heb voor mijn 'quest' een hele flinke donatie gekregen. Er zijn al 11 twee-potigen die me helpen.
Komt bij; tis bijna lente. 'Pik in' zeggen ze wel eens.
Ik ga deze week waarschijnlijk horen of er kans is dat er een baby-broertje geboren wordt. Het kan ook een zusje zijn. Die wil ik niet, ik wil geen zusje, makke meisjes.
Dat zou betekenen dat de aanschaf van een makker om mee te draven en te spelen een makkie wordt en er wat meer besteed kan worden aan verzorging en trainingsmateriaal.
De hele hele grote donatie is wel van een mens, maar ze is gaan hemelen rond mijn geboorte 2 jaar geleden. Ze was familie van Tien. Ik heb nu dus een wijlen-adoptie-vriendin. In de hemel, waar ze misschien wel mijn voorganger kent. Het ezeltje dat hier stierf van de eenzaamheid, waar ik mijn stofbaden geniet en vaak sta te dromen.
Zo komt alles altijd goed.

ps dat inturnasjionale crowdfunden zetten we nog even door. We zijn er natuurlijk nog niet!

'k doe het lekker toch!


Wel lief natuurlijk, dat ze me het gunnen om heel de dag lekker vrij te grazen van de bermen langs het openbare bospad. Zo zie ik nog eens wat en iemand. Zeker op een zonnige zondag!
Nu had Tien zich kosten nog moeite gespaard om dat te regelen door 'Fermer svp' uit te printen, te lamineren en met schrikdraad zonder schrik plekken te vinden waar dat draad aan vast kan, zodat iedereen het open en dicht kan doen.
Daar slaagt ze in. Maar ze is toch net ff te naief te denken dat ik denk dat er stroom op dat witte versierde draadje staat. 'k Bennie gek!
Dus richting bruggen -saaier- ga ik het risico niet nemen. Het risico van toch een schok op de één of andere manier. Ook staat het verse gras dan best ver weg. Naar de buurtjes is anders, dat draadje zit net ff hoger. Kan ik de gok toch wel wagen?
En voor ik zover was vanochtend, kwam er een stoet van herriemotoren voorbij in 2 etappes. De eerste groep was groot, dus bleef aan de kant. Ze gingen allemaal zachtjes rijden, voor mij. Hahahaha, laat dat nou niet nodig zijn. Kijk, een Rode imponeert wel. Die duwde me een keer hardhandig van m'n pad af, niet leuk. Maar zo'n tweewieler? Echt niet dat me dat wat doet. Helaas deden ze dat draadje netjes terug op de paal. Moest ik toch de gok nemen.
Na de bevestiging dat Tien en de baas toch een beetje dom zijn, ben ik naar de buurezels gerend.
Die leren me hoe ik me als hengst moet gedragen. Thuis krijg ik daar standjes voor, ook niet leuk! En ik kan heerlijk draven op het pad. Geen takken en stenen in de weg, geen modder en varkens, geen scherpe bochten. Recht toe recht aan zo hard ik kan in de lentebries. Ik laat de vlinders schrikken, wel leuk!

En dus.
Ik doe het lekker toch!

zondag 9 maart 2014

Brug Training

1 uur Brug-Training, een beeldverhaal






Als het goed is gebeurde er vanmiddag het volgende;
(Let niet op vachtloze baas begin maart.)
Ik ging nietsvermoedend met Tien wandelen. De hoge plukken nieuw gras die ik vorige week opsnoepte bleken weer aangegroeid. Er stond nog meer longkruid in bloei, die bloemen zijn zo zoet als wortels! Om de bocht, helemaal aan het einde van de piste waar nog geen gras staat, wachtte de baas en hond ons op. Hij mij leidend voorop, Tien er met de twijg achteraan. Niet tof kan ik je zeggen.
Toch nieuwsgierig volg ik de baas de kleine rug op en zie ik die verschrikkelijk enge brug. Hij is smal, lang en heel hoog boven snel stromend water.
Nu staan we erom bekend geen stap te zetten alleen maar omdat we eigenwijs zouden zijn. Of koppig.
Maar dat is niet waar. We stoppen voor nieuwe dingen, dingen die we horen of zien, onbekende objecten of om even na te denken. Ook geven we zo aan dat ons halster niet fijn zit of een steentje in onze hoeven. Jullie lopen ook niet door bij steentjes in en onder de nagels van je voeten.
Zo weigerde ik door regenplassen te lopen. Ik kan niet zien hoe diep dat wel niet is, niet waar ik de hoeven in zet. Een paar regenplas-trainingen doen wonderen. Wel blijf ik nog staan bij grote plassen om het water te ruiken. Vaak loopt Tien dan door die plas te banjeren om te laten zien dat ik het ook kan.
Nu met die brug hetzelfde liedje. Maar je mag niet denken dat dit obstakel als een waterplas is. Het is nog net geen confrontatie-therapie. Dat komt als ik ooit een trailer in moet ofzo.
Maar goed. Dat groene enge ding doemde dus weer op. En van een afstand weet ik het al; 'Ik Ga Er Niet Overheen, Punt & Basta!'
Een echte grote wortel mocht niet baten. Ook dat Tien de brug een tig keer op en af liep om het me voor te doen. Net als met die plassen. Maar wat is een regenplas nu vergeleken bij een hoge heel smalle voetgangersbrug?
De training duurde een klein uur. Ik stond daar maar voor de opgang. Keek wat om me heen, knabbelde wat groen weg van de bosbodem. Toen de baas me los liet was ik gelijk vertrokken.
Als beloning mocht ik grazen. Ook op de terugweg stopten we vaak bij de allermooiste pollen.

De volgende Brug Training zal ik echt weer mijn best doen om 1 hoef op de enige trede te zetten voor het een brug wordt.

vrijdag 7 maart 2014

lol & lekker

Afgelopen dagen was er zon. Ik eet steeds meer bloemen en mijn staart zwiept bijna als vanouds. Eindelijk droge hoeven, het werd eens tijd. En vandaag stond er op het programma dat ik een vers stofbad krijg. Dat duurt een dag stoken, dus moet nog wel een nachie wachten.
Dat is echt een leuk feessie, want heel de dag is de familie bij elkaar, inclusief de kat die door mijn pies rolt. Dat blijft die mafkees doen. Verder zijn we okee met elkaar. Kunnen neuzen. Verder durf ik niet, want die kat met blauwe ogen gaf me een keer wat petsen op mijn nozzle-neus. Dat was schrikken en dat beessie heeft klauwen. Tijdens het mestruimen in de ochtend krijg ik een handje hooi. Poes is er ook vaak bij.



Ik kreeg vandaag dus veel knuffels. 's Avonds tijdens het varkens voeren ben ik poeslief geweest voor de baas. Die vertelde me dat er weer een donatie gedaan was op mun internasjionale crowdfunding-project. Verder lijkt mijn gedrag op lente-ondeugd. Springen, bokken, rennen, briesen, niks te dolletjes.

Brengt de teller op bijna 500 € en dat is hoopgevend, vinden Tien en de baas. Joepie!