een weekje wat minder aandacht

Eerst lieten die wroetsnoeten zich nog tegenhouden door twee draadjes...

Zelfs drie mochten niet baten. Ze rampestampen er gewoon dwars doorheen, schrik erop of geen schrik. Dat krijg je met al dat eco-spek!

Hemel en aarde hebben M&M bewogen om, op z'n Frans, een hekwerk te plaatsen. Ik geef toe, het is erg steil en rotsig, volgegroeid met bramen (lekker), mispels (lekker), brandnetels (ook lekker), sleedoorn (matig lekker), acacia's (lekker) en essen (superrrrlekker).

Tot hier mogen wij beesten en zie; het gras aan de andere kant is inderdaad veel groener.

Iedere avond brengt ze me nu naar de stal, als het bijna donker is. Daar word ik geborsteld. Dat vind ik nu wat minder prettig als voorheen, want de varkens lopen ons continu voor de voeten. Ook vind ik het nog maar wat raar, zo'n stal. Het is er best frisjes en donker en zo kan ik niet horen of Tien en Marc al wakker zijn. Ze laten de kippen naar buiten en het luikje maakt een hoop herrie, dat is zo ongeveer mijn wekker. In de stal kan ik dat geluid niet goed horen. Dus wandel ik haar na de borstelbeurt gewoon weer achterna naar het hekwerk. De stal heeft nu wel een deur die dicht kan boven. Dus geen tocht meer!

Eerst was er enkel die twee witte draden. Ik heb er maar 1 nodig hoor, op 90 centimeter. Daar spring ik niet overheen. ALS ik daar behoefte aan zou hebben. Want ik vind de beschikbare ruimte wel best. Maar ja, die varkens hè....

Doordat M&M heel hard door moeten werken aan het hek, onder voor mensen niet zo makkelijke omstandigheden, ga ik er iets minder op uit. Even een uurtje ofzo. Waarvan altijd een dik kwartier lekker grazen. Planten eten die ik thuis niet heb, even een frisse neus halen. Gisteren ging er weer een kwartier af door een ongelukje met Tien's achterpoot. Daar zat een jaap in die verzorgd moest worden. 

Maar toch iets nieuws onder de late zon, want eindelijk heb ik de buren leren kennen. Twee bruine mannen en een grote grijze. Dat was een beetje eng, want ze reageerden zo onstuimig op mij. Alsof ze nooit andere ezels zien dan elkaar. Ze hebben me wel heel lief begroet hoor, wilden gelijk een potje stoeien. Achteraf was ik wel blij dat hun prikkeldraadhek zo stevig was. Ik ben nog zo klein vergeleken bij hun.

En dat alles om deze lieve roze beesten ervan te weerhouden dat ze de moestuin bemesten! Snapt u dat nou?