Tjongejongejonguh, wat een aanstellers die buurezels. Zijn niks gewend. Kom ik langs voor de 2e keer, gaan ze weer zo te keer. En maar balken, trappen, door het hek naar me reiken, aandacht trekken, niet gewoon!!
Ik moet toegeven dat ze me wel een beetje bang maken met dat wilde gedoe. Dus na een neus en een wederzijdse lipfriemel houd ik het voor gezien en draai me om. Steek het pad over en ga grazen. Er staat daar veel lekkers. Tien gaat aan de kant van de weg de hond vlooien, of zoiets. (Ze haalt klitjes uit haar vacht.)
Het is alsof de ezels, 2 bruine met witte snuit en oogranden en een grove ruige grijze, nooit andere wezens zien. Dat kan deels kloppen, ze hebben alleen elkaar en met geluk 1 keer per week hun verzorgers die hun moestuin komen bekijken. Ik heb tenminste een half dierenpark en 2 mensen om me heen.
Vandaag weer 4 trouwens, die 2 nieuwe mensen aaien me, lekker hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten