Hallo allemaal. Ik ben terug van thuis gebleven.
Even de tijd genomen om te genieten. En Ollie wijs te maken, wat niet echt wil lukken. Het is een eigenwijs ding.
Nu het zo vaak droog is mogen we de piste nogal eens op. Daar niks nieuws behalve dat ik de smaak te pakken krijg van de lesjes van de buurezels. Twee of drie, ik kan nog steeds niet verder dan 2 tellen. Ze leren me mij te zijn. En dat laat ik dan aan Tien en de Baas zien als we opgehaald worden.
Ik bok en trap dan flink, zet met een flinke zijtrap mijn spurt in naar de bocht om er doorheen te draven.
Nu is dat kleine schriele hondje erbij gekomen. Valonne heet ze. Luistert nog niet zo goed als ik en rent altijd achter de auto's aan. Dus ook als ze ons van de piste komen halen voor het avondbrood en de snabbel van de varkens. (kickuh beestjes trouwens. Ze spelen vaak en zijn al helemaal aan ons gewend.)
Valonne loopt, nee rent ons tegemoet en dan kom ik in vliegende vaart met zwenkende kop de bocht door. (Ollie is wat trager en die mag volgens mijn pikorde mij toch niet voor zijn of inhalen.)
Ik jaag dan Valonne op met de oren in de nek. 'k Zal d'r krijgen.
Wat denk je, doet die muts? Gaat vol in de rem! Kijk, daar had ik deze keer niet van terug. Volgende keer ook nie misschien. Maar natuurlijk stoot ik me geen 2x aan dezelfde steen. Daar ga ik dus tijdens de ochtendhooi eens over nadenken.
Je mag weten dat wij ezels ontzettend slim zijn, maar!!!... het werkt trager in onze koppies. We koppelen dat eerst stevig terug met het hart, de hoeven, elkaar als ezels, de tijd en ons vertrouwen in de kudde-koppers, die twee-benigen dus. Dan pas doen wij de dingen zoals wij ezels de dingen doen. Tien wil me ja en nee leren schudden. Nou snap ik leuk en merde. Dus dat ja en nee komt ook wel goed.
Verder houden wij en de wroeters de twee-benigen goed in de gaten. Ze zijn namelijk steeds vuren aan het stoken. Dat is voor ons; stofbaden. Eén keer in de gloeiende as gestaan, dus noppes, geen 2e keer.
(Verklaart trouwens waarom ezels zich ook geen 2e keer aan dezelfde steen stoten. Neemt niet weg dat het wroetgebroed stenen omrollen en verplaatsen. U snapt, wij stoten ons wel steeds aan verplaatste objecten en dat doen niet alleen die biggen.)
Over Ollie
Hij is een schuw dier, heel voorzichtig. Het is goed dat onze verzorgers heel veel geduld hebben en veel liefde voor ons. Ollie is dan ook nog steeds een uk, ook al is hij flink gegroeid dit jaar. Stevigere poten, de hoefjes van nature netjes bijgehouden.
Ik vind dat hij zich met knuffels aanstelt. Wil haast nooit en dan alleen zijn kop, hals, achter de oren (die oren, no way dat iemand daaraan mag zitten, ik ook niet trouwens :-( ), rug en poten. Buik en kont echh nie.
Tien mag alles met me. Ik knor niet zo snel meer, want dat is mijn eer te na in het gezelschap van onze onderdanen. 'King Cros' schijt zeven kleuren, hoeveel dat ook moge zijn. Dus probeer ik hem wat te harden door hem uit te dagen voor zichzelf op te komen. Hij is nog geen partij voor me, wordt ie ook niet, maar hij mag wel weten dat hij veel meer kan, duidelijk kan maken en de twee-benigen iets meer toe mag laten.
Ik geef het goede voorbeeld. Laat me alles welgevallen -jaaa, heel sjiek woord- en laat zo zien en horen dat het goed is.
Dit doe ik ook met alle rebellie die ik ten toon kan spreiden. Vergis je niet, ik kan aardig nukkig doen, bokkig en onwillig. Maar ik word goed begrepen. respect.
Pas de Baas per ongeluk getrapt. Het was voor die bewegende wirwar achter me tijdens die 5 minuten dat ik met de varkens mee uit de schotel snoep. We worden eerst met kleine stukjes brood afgeleid, het merendeel voer dat die wroeters krijgen is zo voor hen. Er zit ook wel eens iets in dat we niet mogen, dan krijgen we veel brood, stukjes worden wel kleiner. Alsof ik dat niet doorheb, duh. Die honden dralen in jacht-houding achter om ons heen om te kijken of ze wat kunnen pikken. Worden ook afgeleid met brood, die kruimels zijn, hun brok volgt daarna. Dan die varkens rond je heen, wor je zenuwachtig van. Ollie haakt vaak ook snel af, dat gedoe is dan teveel. En dan die kippen ook nog eens. En de mensen en vaak nog een kat, of 2. (Als het er niet meer zijn.)
Ollie loopt vaak een beetje bij me weg. Ollie is een dromer. Een zachtmoedig ventje dat na het varkenseetritueel naar de stal sjokt of draaft. Lekker drinken en dan wat uurtjes suffen om, als er maan is, buiten te gaan struinen, zonder varkens. Zijn vacht, daar ben ik wel jaloers op. Ik snap dat Tien hem niet borstelen mag. Niks nodig. Ach, op de kop vindt ie het wel effies goed. Maar c'est tout hoor.
Ja, met ons gaat het goed. Ik ben heel blij met de varkens. Ik heb ze echt gemist als deel van onze kleine kudde. Groep meer. Alles rommelt zo door elkaar, allemaal zoals wij, maar dan anders.
En José, je woont heel erg dichtbij. Als je een keer op bezoek wilt komen, echt helemaal exclusief voor de beestjes, dan kan dat toch? :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten