Ollie

Ze kan me van alles toefluisteren en vertellen, maar eh!, ben een vent! Een echte. Het meeste gaat er links in en mijn rechter handelsmerk weer uit. Behalve als ik brood, wortel, hooi of 'ETEN' hoor, dan ben ik één en al oor. Dat het verschil maar duidelijk mag wezen.

Ik ga slapen, morgen vroeg op om op verkenning te gaan. Die ochtendwortel kan me ff gestolen worden.

Daarom laat ik dit keer de eer aan Tien. 

Ben nog te verbouwereerd over wat er vandaag nou weer te beleven viel. 

Het begon 30 juni vorig jaar. Het weten dat Sarko een gelijke als makker moest hebben. Bij gebrek aan een echt weiland zijn pony of paard geen optie. De varkens groeien dan wel mee met ons ezelveulen, naar mate Sarko volwassener wordt, is het af en toe een venijnig potje sparren. Varkens kunnen bijten!

Dat ik graag een ezeltje uit de regio wilde adopteren stond vast. Juist omdat de aanbiedingen en websites, waarop ik noodlijdende ezels aangeboden en te koop zag, letterlijk in flinke getale binnenstroomden via facebook en email. Overal in Europa noodlijdende ezeltjes. Logisch dat ik het dicht bij huis zoek, we maken er nieuwe contacten mee, de verhuizing van het dier duurt maar even en het beperkt alle te maken kosten.

Het melkveehoudersgezin hangt woensdag een annonce op bij de dierenarts. Ze zoeken adoptie voor hun 1 jarige. Het liefst het hele gezin, maar moeders staat op bevallen. Omdat het lang kan duren voor je een ezeltje ergens slijten kan, op tijd zo'n briefje ophangen. 

U moet bedenken dat dit één van de dunst bevolkte regio's van Frankrijk  is. Voornamelijk kleinschalige veeteelt en wat landbouw voor dat vee.  De meeste boeren moeten het redden van ongeveer 50 koeien. Armoei troef en 24/7 werken. 'Internet? Wa mot ik doar nao mee?'

Dat werkt prima zo.

Ik haal donderdag nog wat katten-vapo-damp-spul bij de dierenarts voor Merlin die gewoon niet reageert op de prik van drie weken geleden. (En we hebben er al zo'n hekel aan, weer van geleerd; nooit meer.) Maar hij is erg goed op gewicht, eet flink, jaagt, speelt, snurkt, heeft zijn gebruikelijke love-attacks en knuffelt me 's ochtends wakker. Ondanks dat hij nog snot en snotverkouden is. Mijn oog valt op een briefje, haastig geschreven met zwarte inkt. Ezel te koop/te krijg, hengst, 1 jaar, naam van het erf en een telefoonnummer.
Ik bel tussen de middag gelijk, bij Nadine. Sinds een week of 6 is het er niet meer van gekomen. 's Avonds terug bellen voor een afspraak. 

Voor hun 14 jarige zoon blijkt het toch nog wat moeilijk. Zij klinkt ook besluiteloos, misschien machteloos omdat ze mij aan de lijn heeft. Ik in het Frans aan de telefoon is en blijft drama. Dit dan ook weer omdat het dialect zo sterk kan zijn. Ze bellen mij terug, zegt ze.
Ik wacht... Het weekend verstrijkt. 

Wat ik niet weet is dat de moeder van de weg te geven ezel van 1 jaar, bevallen gaat. Zulke dingen ontgaan me nog steeds in telefoongesprekken. Ook niet hoe verkeerd dit afloopt. In de koude wind in de stromende regen wordt het nacht. Zodra er poten zichtbaar zijn, probeert de boer eraan te trekken. Het veulen ligt verkeerd om en de dierenarts wordt gebeld. 's Nachts in de striemende regen bij een sterke lantaarn ziet ze dat ze te laat is. Voor merrie & veulen, de laatste al wat langer dood. Voor de zoon, die veel van de ezeltjes hield, maar ook wel wist dat 3 teveel was, een harde verdrietige les. Hij staat er steeds bij met een verse schaafwond op de wang. Beteuterd. Zijn jochie gaat met die twee blonde Hollanders weg. Maar zit wel goed. Dan gaan we een keer he-le-maal naar de andere kant van het canton. Daar komen ze nooit, klinkt wel gaaf om in de gorges te wonen. Hun wereld is zonder internet, uitjes, tijd voor hobbies en vakantie's zo klein, dat ook conversatie klein gehouden moet worden.

Mooie rood en wit bonte snoeten kijken vol verwondering naar het andere nieuwsgierige maar verwarde dier dat de stal in gedreven wordt. Met ervaren boeren blijkt het een makkie. Ze zien hoe leuk we het vinden. De stal met de koeien erin werd het niet. Uk besloot de andere stal, leeg, op stront na dan. De man voert hem kleine stukjes brood  -hand = brood gaan we afleren-  en kust hem op het voorhoofd. Zo neem ik mijn kans om het touw van Sarko's halster als een lasso om te doen. Rustig doet hij het geleende halster om. Het beessie is even benauwd, maar weet dat er geen ontkomen meer aan is. Wel gewend te volgen, ideaal.

Zondagmiddag gingen we eerst even kijken. Nietsvermoedend nog. Mevrouw klonk wel een beetje in paniek aan de telefoon. En die besluiteloosheid die doorschemerde. Zoon Bruno is wat over zijn toeren, maar wederom, wij weten nog van niks. We vinden de 'lieu dit' in ene keer, ze staan midden op hun weg zwart plastic te vouwen, weer in de striemende regen. De modder op de wangen en haar neus. Ik spring uit de auto om te vragen of we er al zijn. Staat -toen nog- Tin-Tin, waar hij op reageert, me aan te kijken en balkt het uit. Ook jij goedemiddag, jong en prachtig donker bruin veulen! Ik schiet erop af, eveneens gestoken in kaplaarzen en een viezig vest, verwaaide krullen, who cares? Ik hoor Marc praten met het stel als hun zoon op de quad komt kijken. 

Het ontging me nog steeds volledig dat de moeder van Ollie onderaan de wei lag. Het leek een kale plek in de wei. Sinds vrijdagnacht, drama. Ollie heeft staan janken en balken en doen. Staat verweesd alleen. Maar pas, helemaal niet zo schrijnend. Of toch wel? 

Want Ollie lijkt niets liever te willen dan die wei uit. Zodra het hek open gaat maandag, loopt hij ernaar toe. Daar denkt hij nog in de maling genomen te worden. Aanmoediging door de boerin met een stukje brood doet wonderen.

De trailer was een avontuur. Maandag om 9 uur start ik met bellen. Twee uur later weet ik dat ik bij de manege moet zijn, die ons geheel belangeloos die speciale aanhanger meegeven. Namen, geschikt rijbewijs, referentie anders dan dat we door de dierenarts zijn doorverwezen? Niet nodig, neem maar mee, graag eind van de middag weer terug. 

Prima, als het lukt tenminste.

Trailer bleek veel te groot. De hummel gaat met gemak onder de stootstang door. Het inladen van Ollie heeft nog geen 20 minuten geduurd. Dit voor een ezeltje dat twee dagen heeft staan huilen, niet gewend is aan een touw of halster in het bijzijn van vreemden.

Ik moet rijden, vindt Marc. Niet omdat ik alleen een rijbewijs heb voor dubbel-assers, meer omdat hij me de ervaring wil geven met levende have in een aanhanger. De wegen zijn smal & vol bochten, de trailer 2 bandjes breder dan de Rode en ik vind het druk op de wegen. Dat zegt wat! Het halve uur worden 40 minuten, een idioot in een bus moest ons zo nodig inhalen met gevaar voor eigen leven, soi. Na een paar minuten zijn we gestopt om te kijken hoe hij erbij staat in die enorme trailer. Gewoon. Guitig. Oren naar voren, vragend om wat lekkers. Onderwijl twee stapjes naar voren om naar buiten te kijken. Dit nog twee keer. Dit gaat gladjes.

We laten hem even staan thuis. Castel mag even door de zijdeur gluren. Uiteraard is die weer door het dolle heen. Die houdt van alle wezens met maximaal 4 poten. M&M zetten het stuk stalpad af dat grenst aan het terrein rond het huis en zetten de stroom erop. Even dicht bij huis laten wennen. 

Uiteraard loopt er weer een varken op de piste die we lokken door hard 'ETEN' te roepen. Wij grinniken, want wandelaars en vogelaars zien we weer veel de laatste tijd. De varkens zijn wel slim, maar zien de extra schrikdraden niet of te laat. Maar de mensen weer thuis, blaffende hond, een nieuw dier... Dat holt achter je aan naar eigen stek.

ff wachten hoor, ik ken het hier niet

Ik roep Sarko. Geen antwoord. Ik roep hem nog een keer. Het duurt even. Die is sacherijnig, want in die regen heel de dag geen bezoek, geen wandeling, die mensen zijn weer druk-druk-druk. En met wat?

Dan balkt Sarko. Van heel ver weg moet het geluid zich door het jonge gezwollen blad heen wurmen. Naar boven, het geluid komt vanaf het meer. De kruiden daar vindt hij hemels. Hij krijgt een scherpe heel harde blijde balk terug van Ollie. Zijn gebalk rijkt verder als dat van Sarko. Iets later van de buurezels.

Snel is Sarko. Opeens staat hij bij het draad met de oren naar voren, rechtop.

Even kennis maken

Hééé, wie is dat dan?  

Hééé, un ami!!!! :-)

ff neuzen tussen schrikdraden door

Na uiteraard één keer de schrik te krijgen, nemen ze iets afstand, maar blijven naar elkaar kijken en praten met alle middelen die ze daarvoor hebben. Ze balken niet meer.
We laten Ollie slapen.
's Morgens doen we gewoon ons ding. Ik ga een ochtendwortel geven, met Marc dit keer. Ze staan weer bij elkaar met het schrikdraad ertussen. Later doe ik de mestronde. Emmer, schepje, genietend van het olijke, haast spitsvondige dier met Sarko verlangend aan de andere kant. De buurezels staan achter een flink hoog hek met 4 en soms 5 draden prikkeldraad. Dat werkt prima al hangt het hier en daar echt op z'n frans in elkaar. Als ik de emmer schoon sta te spoelen, weer boven op het erf, hoor ik een geluid van iets dat stuk gaat, valt. Geen natuurlijk geluid als van tak of steen die rolt.
Er hangt een schrikdraadje slap. Ollie, een welkome donkere vlek in plaats van de zich camouflerende Sarko, staat er niet. Ollie is er overheen gesprongen en zal met de tengere pootjes de bovenste draad + handvat + isolator gesloopt hebben. Ja, dat heb je dan. Je leert veel van dieren houden. Net als dat ouders meer van hun kinderen kunnen leren dan de kids van hun ouders.
Ik ga kijken, gelijk. Staan een krachtmeting te houden op speelse wijze. Zoals twee veulens dat gewoon zijn tijdens de lente. Ik zie Sarko zich lekker uitleven op een ezelige manier.

het eerste samen draven op het stalpad

Sarko kijkt hier heel erg content... met zijn makkertje Ollie

krachten meten

Na 10 maanden, Sarko kwam 30 juni 2013 bij ons, is hij niet meer alleen in het gezelschap van varkens. Een gelijke. Hij wijkt ook geen 10 meter meer van Ollie's zijde.
Later in de middag staan ze bij de goot, varkens erbij. Het geknor, gekoer en gerommel met de waterbak. Comme l'habitude. Ollie ook. Ik zie Sarko kijken. Hoor hem bijna denken; 'Als je het lef hebt eerst met hem te knuffelen, ga ik vervelend doen, bokken ofzo!' Dus eerst hem de volle laag aandacht. Ik laat Ollie achter me mijn vest proeven en ruiken aan zijn nieuwe verzorgster. 'Als mijn grote broer het toelaat, ach, houd mijn kop dan ook maar even vast.' En zo probeer ik beide te leren kennen. Want Ollie kan nieuw zijn, Sarko is in gezelschap van een soortgenoot een andere ezel.
Net zo mooi trouwens. Net zo lief nog, oplettend en rustig. Zeker vergeleken bij de snelle en levendige Ollie.