Blij

Ik ben heel blij.

Op en top in mijn nopjes nozzels.

Vandaag was dag 6 in gezelschap van mijn vriendje.

Het is superleuk om altijd samen te zijn. En die kleuter is heus wel irritant hoor. Op z'n tijd. Continue in mijn hoefsporen, overal, altijd.
Maar hij knabbelt ook mijn wintervacht eruit, kan lekker steigeren en rennen en ik krijg nu ook extra aandacht van de verzorgers natuurlijk.
Mits ik niet besluit naar het meer te gaan. Daar kunnen de twee-potigen moeilijk komen.
Ook leer ik Ollie zoveel ik kan. Zoals brood en wortels van de grond eten. Dat we niet heel de dag in de buurt van het hek hoeven te blijven. Dat je over obstakels kunt springen. Dat me laten borstelen en badderen in as heel fijn is. Of je snuit afvegen aan de varkens.

Vandaag zijn we even gaan wandelen op de piste. Ollie is heel volgzaam. Hij ziet het halster, geknoopt van  rood klimlijn, nog niet zo zitten. Maakte niet uit. Tot voorbij de buren, die in geen velden of hellingen te bekennen waren. Het grazen moesten we doen toen Tien wandelaars tegenkwam. Praten natuurlijk, lekker lang. Veel gegiebel over onze namen, Hollande en Sarkozy. Twee-potigen vinden dit hilarisch.
Ik heb zoveel mogelijk kniehoog gras en klavers naar binnen staan proppen. Viel echt met de neus in de boterbloemen. Naar huis ging me veel te snel, maar ja, mensen hebben het altijd zo druk.

Het avond-eten-ritueel wordt steeds leuker. We mogen natuurlijk niet van de varkens jatten. Ze tronen mij mee naar de stal, Ollie volgt. Daar krijgen we een stukje brood en wat hooi of stro. We staan altijd al te wachten bij het hek als de zon nog lang niet achter de berg weg is. De varkens luieren wat, ik plaag ze wat, Ollie bekijkt ons met leergierige ogen. Weet nog niet zo goed hoe en wat natuurlijk.  (Zie foto bovenaan)
Maar ze laten ons echt wachten tot zij vinden dat het tijd is....
De baas liet dit keer aan Ollie zien hoe sterk ik ben. Eerst ging hij over mijn rug hangen, op z'n buik, met de voeten schoenen los van de grond. Hij bleef Ollie uitleggen wat ie deed. Toen ging hij op m'n rug zitten.
Ik was aan de dis. Met de bek vol hooi hoor je me niet klagen. Ik vind dan alles best en smul rustig door. Ollie vond het maar wat vreemd, want zo klein zijn twee-potigen nu ook niet. Maar van het gewicht merk ik niet zo heel veel, voor eventjes. Want voor ik het weet ben ik weer die 65 kilo lichter.
Gelukkig doen ze dat zelden, want ik weet dat ik nog niet zwaar dragen mag.

Tot zover een update.

'k Moet Tien nog even bedanken, maar ook zeggen dat ze het project af kan gaan sluiten.
Want Ollie mag noooooit meer bij ons weg!