maandag 16 maart 2015

GewoonteDieren

Ik ga jullie, twee-potigen, vandaag iets uitleggen over de gewoonten der dieren.
Want dit slaat niet zozeer op dieren, dan wel op dieren. Ik bedoel; het slaat meer op twee-potige dieren dan op ons, viervoeters. (....Voeters, je leest ut goed! Want jullie zijn twee-Potigen en wij vier-Voeters, dat je 't weet)
Er is een Nieuwe Wereld Orde in het bestaan.
Namelijk;
Vòòr half 9 onze wortel, gevolgd door een escorte naar de stal waar we hooi of stro krijgen en onze drollen worden geruimd met twee zwarte emmers en een kinderschepje met een lange steel. Dan volgt ontbijten in alle rust, want de varkens hebben hun snuit in hooi of stro gewassen en gaan de wroet-hort op.
Vaak gevolgd door een werkende baas, die knapt de muur op naar de hooizolder van de stal. Niet onbelangrijk, ons onderhoud.
Dan halverwege de middag een brul naar boven zodat we horen dat we gehoord worden en een brul terug horen. Tien roept ons dan bij naam. Dan einde van de middag horen we 'ETEN', het sein voor de wroeters naar hun satelliet-schotel te stuiven, rennen, klauteren. En anders rennen ze door naar het hek waar onze twee-potigen dan aankomen met weer zo'n zwarte emmer.
Dan op een ondeugend holletje, oren in de nek, de varkens en Castel opjagend, naar de dis waar we wortel en brood krijgen gevoerd. Pas zat Tien's duim tussen brood en mijn tanden. Tut, moet ze maar beter opletten. Ik voel dat niet zo. Ollie weigert zijn kaken ver uit elkaar te doen, zunig dier dat ie er is. (Verlegen en uiterst bescheiden, mag ook.) Dus die is gevrijwaard van standjes...
Maar even verder met gewoonte dieren en echte dieren...;
Dan loopt Tien dus door naar de stal, heuveltje af. Daar aangekomen hoor ik gerommel in de stal. Het is voor jullie het geluid alsof er een zak chips wordt open getrokken. Dan is Ollie er dus op een holletje vandoor. Die stuift als een jongeling op hoeven, ach voeten, zo je wilt, naar de stal. Daar liggen dan gedroogde essentakken met het blad er nog aan. Gesnoeid voor 21 september, want dan gaan de lekkere sappen terug de stam in voor de winter en is het blad lang niet zo lekker en voedzaam, zeker niet gedroogd.
Dus, aan de chips! Ik volg Ollie pas als er echt geen stukje geweekt brood meer te vinden is rond de schotel van de varkens.
Dan wenst ze ons welterusten. Wat dat inhoudt weet ik niet, maar goed. We zullen haar pas na de nacht zien met emmers voor onze drollen en die wortels.
Deze orde is Nieuw, elke dag hetzelfde. En dat is prettig mag je weten.
Maar niet van mij, maar van jullie, twee-potigen.
Gewoontedieren, dat zijn jullie. Wij zijn gewoon dieren, of beesten. Zo je wilt.
Doen wat we doen, hoe we het doen, wanneer we het willen doen met de redenen die we voor onszelf houden.
Zo kon Castel rekenen op een fikse trap met de voorvoeten. Kent ze haar plek weer. En Ollie houdt nou eenmaal niet van die fratsen op de schotel van de varkens. Die wil essenchips. (Ik vreet alles, ook als ik er van aan de schijt ga.) En hond Castel, ook een vier-Voeter, blaft ons de oren van de kop om de varkens te 'drijven'. Kan ze ook niks aan doen, dat die varkens heus wel weten dat de inhoud van die emmer pas leeg gaat boven die schotel. En varkens laten winden die stinken, das normaal. Maar niet op gezette tijden, zo wij ook 's nachts op de hellingen struinen en een tukkie doen wanneer we willen.
Dus, jullie, zijn hier de dieren-der-gewoonten.
Wij gewoon gehoefde vier-voeters die doen en zijn, tot kunst verheven.
aan de chips


Geen opmerkingen:

Een reactie posten