Nu het 's nachts zo frisjes is, eet ik rustig van de berijpte blaadjes. Klimop, braam, mispeltje tussendoor, lekker hoor. Maar daar krijg ik buikpijn van! Wat moet ik dan? Dat zelf geoogste hooi van hullie is veel te droog. D'r zitten wel wat smaakvolle kruidjes tussen, maar toch.
Ik blijf zo laag mogelijk bij het meer om daar al soezend te knabbelen, m'n kop ontspannen richting de grond. De wortel wordt me toch wel gebracht, dus die hoef ik niet te missen.
En ik ben zo blij als ik haar af zie dalen op de helling terwijl ze me menozzels noemt, dat ik me dan altijd even moet ontlasten.
Met veel kabaal en gespetter kletst er een ezelvlaai uit mij, een wolk van warme adem geeft de opluchting weer. Even rust in mijn buik. Tien is gelijk die helling weer opgeklauterd, zonder te wachten op mij, om terug te komen met een oude lepel en twee bakjes om er wat van op te scheppen. Zal wel niet voor de moestuin zijn, dat verzamelt ze elke dag in twee grote emmers. (Ze schept meer mest weg als dat de varkens en ik kunnen poepen.) Maar goed. Die is half in paniek naar de dierenarts gereden met mijn stukjes vlaai. Overdrijven is ook een vak.
Gelukkig kan ik 's middags opwarmen. Dan zijn de wolken in de kloof verdampt en wordt het lekker warm in de zon, kan ik stofbaden nemen en soezen, urenlang, kauwend op een essentak. Ik voel me verder helemaal okee hoor. Eet gewoon door en doe mijn ding, word overladen met knuffels en gezelligheid door het gewerk op het terrein. Heel de dag wat te doen en te kijken.
Maar ik kreeg opeens een andere stal-inrichting. Twee bergen varenstro waarvan 1 met echt stro. Hooi in de ruif en buiten. Heel ander hooi, iets natter, of verser, meer geur. En dat gaat er wel in. Ik eet er nog weinig van hoor. Ik kom misschien aan een pondje ofzo. De rest in het bos is lekkerder, meer variatie. Maar ze bedoelen het goed. Net als de liksteen met mineralen. Een kolos op een paal bevestigd zodat het niet vies kan worden of vertrapt door die twee roze tanks op hoeven. Ik vind er niet veel aan, laten we maar weer zeggen dat ze het goed bedoelen. Toch?
Ik voel me 's middags dan ook altijd weer piekfijn in orde. Poep mijn keutels weer uit zoals het hoort en rust in de buik. 'Ze houdt me in de gaten', zei ze.
En daar zit hem waarschijnlijk de kneep; de temperatuurverschillen zijn te groot. Daar kunnen dieren last van hebben. Zoiets als een plons ijswater naar binnen gieten als je oververhit in de woestijn loopt en uitgedroogd bent. De dierenarts geeft er argile voor mee, oraal middeltje om Sarko's inwendige tot rust te brengen. En de opdracht het beestje meer hooi te geven.
Ik ga erop uit. Een nieuw avontuur dat een uniek 'klein' rolletje hooi oplevert. Geen groot enthousiasme. Maar misschien komt dat nog.
m'hooi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten