De hagedissen zitten niet op het dak. Die branden nu hun pootjes. Het is nog niet eens een hittegolf te noemen, maar hier in de luwte van de kloof met nog veel wintervacht -de storm of de varkens (arme zielen) hebben mijn borstel zoek gemaakt- is het niet te harden. Ook de paar wondjes en mijn nu zakkerige balloze nog zware geslacht trekken vliegen aan alsof ik een varken ben dat door verse mest heeft gerold. (Wat varkens niet doen hoor, door de mest rollen. Ze koelen alleen af in waterplassen of natte aarde/modder, wat hen ook weer beschermd tegen vliegen.)
Ik begin nu eindelijk te begrijpen wat er zo fijn is aan een stal. 's Winters taan ik er niet naar, want mijn wintervacht is waterdicht en echt lekker warm. Maar nu snap ik dat gebouwtje met 2 verdiepingen. Beneden, nu geheel ons domein, is het heerlijk koel, een 13 tot 15 graden. Met de kraan op drup voor fris koel water. Geen vlieg te zien. Ook geen eten helaas. Dat doe ik nu 's nachts wel. Wij ezels kunnen prima zien in het donker en zeker als er een maan is.
We gaan dus niet meer dat stalpad op en neer naar het hek voor een ochtendwortel. Die komt Tien maar mooi brengen als ze mest komt ruimen. Wat ze trouw doet om te voorkomen dat er teveel vliegen en horzels ons lastig vallen.
Ook heeft ze opgeruimd. Ik bedoel de stal schoon geharkt van oud varenstro, het bed van de varkens, steentjes op een hopper buiten zodat het mestscheppen sneller gedaan is. Rond slingerende takken op een hoop, blauwe touwtjes weggehaald die overal rondzwierven. Ook de mesthoop heeft een laag muurtje gekregen zodat dat niet overal heen rolt. Ik hou van orde en netheid. Zo struikel ik ook niet meer zo snel.
We vertoeven nu dus hele dagen in de schaduw rond de stal of er in.
Ik zeur dus letterlijk om hooi en stro als ze komt kijken bij ons. Dan laat ik me wel aanhalen,maar net zo dat ze weet dat ik wat te eten wil zonder er zelf enige moeite in te steken. Ondanks al dat verse groen op de hellingen. Want de laatste keer vrij grazen op de piste/het bospad werd ik zo geplaagd door al die prikbeesten! En we zijn nog steeds gewond natuurlijk, die ingreep is toch zwaar geweest. Wel voel ik er niet veel meer van, maar leuk is anders. Ben gewoon nog ontdaan en neem tijd om te genezen.
Nu dus in en rond een opgeruimde schone stal.
Wel enige drukte vandaag en gisteren. Want de kleine zwarte poes Sooty is lang zoek geweest. Nu heeft het weinig zin haar heel de dag door te roepen, want die kleine eigenwijs gaat haar eigen gang. Ze geeft de voorkeur aan muizen eten boven het met angst en beven brokjes eten ergens in het grote gebouw dat mijn verzorgers het woonhuis noemen. Kater Cros is verzot op poesje Sooty en valt haar altijd lastig. Maar gemene slangen zitten hier ook, adders. En als twee-potige of dieren gebeten worden zijn de rapen gaar. Twee-potigen gaan dan naar een twee-potigenarts, maar wij of poesjes kunnen dat niet. Zo legde bijvoorbeeld vorig jaar haan #5 het loodje.Toch hoorden we 2 dagen lang -ik kan nog steeds niet tot 3 tellen- 'SOOOOOOTY' 'SOOTY' door het bos schallen. Het lastige is soms dat we de taal van onze verzorgers niet spreken. Wij zagen en hoorden haar namelijk wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten