Het was ein-de-lijk mooi droog vandaag. De zon scheen, kon mijn vacht weer even drogen, geen natte neus meer heel de dag, of modder op de enkels. Want bah mensen, dat was niet leuk. Dan sjok ik maar achter de varkens aan de stal in. Saaaai, mensen hoor ik dan van verre, mijn gebalk reikt tot flink buiten de stal. Wel vaker bezoek dan hoor. De tweepoten worstelen zich ook door de modder of laten zich natregenen.
Wandelen wil ik niet. Dat halster drukt het koude water door mijn vacht. Brrr en ik krijg geen griepprik of zo.
Maar ik lag vanmiddag zo'n beetje te soezen. Half in en uit slaap, varken al soezend op 7 uur en zacht ronkende wroetmachine op 1 uur. Alles chill. Toen kwam zij. Zonder hond of katten, vanuit het niets door het herfstblad geslopen. Eerst leidde ze varken op 7 uur af met een aai, toen varken op 1 uur.
Ze kwam recht tegenover me zitten, heel dichtbij vouwde ze haar onderpoten op. Dat is wel erg intiem...
Maar met mijn kop in haar armen, mijn neus rustend op een enkel onder de andere, muahhhh, was wel erg fijn.
Ik ronk dan zachtjes, binnensbeks. Poezen hebben ook zo'n geluid, en de hond ook. Van de varkens hoor ik niet veel anders, ik erken het geluid als tevreden en content zijn met het nu. Ja, ik kan al best filosofisch doen.
Ik heb heel lang gesnoezeld met haar vanmiddag. Het was zo ontzettend fijn, zo in het warme novemberzonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten