Bereden

Weet je nog dat ik vertelde dat ik Tien van m'n rug heb laten vallen door het op een holletje te gaan?
Ut was begin februari, lekker weer, eerste vliegen, lekker rustig, Baas van huis. Ik liet haar gaan zitten en 'klik' zeiden mijn hersenen. Leuk, lol, spelen, maf doen. Ze viel zo rot dat ze op het pad moest blijven liggen. Ik en Ollie erom heen, de varkens nieuwsgierig en zij maar draaien en kermen.
(Als dat nu gebeurt, vreten de varkens haar op volgens mij. Die honger is onstilbaar geworden. Uit ervaring weet ik dat die wroeters hun langste tijd gehad hebben. Dan weer een paar maanden het terrein voor mezelf, rust, tsjakka!!)
Maar goed, gister een droge dag, zon, dus vliegen en dan staan wij op stal. Tien kwam ons halen om te wandelen. Ollie wilde zo graag, liep dus zo zijn touwhalster in. Tis en blijft verder een held op sokjes hoor.
Dat hoge gras met zijn weegbree, lekker!!, is onweerstaanbaar. En we kregen alle begrip, ik hoefde niet ver mee, steeds een stukkie. Eten, lopen, snoepen en lopen. Het was gezellig.
Dan gaat Tien op het pad zitten, boekje lezen en ik dwaal steeds verder af. Ollie blijft dan achter.
Maar dat wil die niet te lang en als hij voorbij Tien komt, krijg ik een neusduw en gaan we op een drafje. Dan loopt Tien ons achterna, voorblijven, want dan hoeven we nog niet naar huis.
Dusssss gaat Tien me kort houden. We moesten op tijd naar huis, want ze had een afspraak, ofzo. En dan knuffelt ze me, aait me en jaagt vliegjes weg. Heel fijn, want ik heb een schaafwondje bij mijn oog, dat kriebelt zo, die vliegen.
En leunen tegen me aan. Ik leun tegen, het is fijn, dat contact. En ze klom erop, zomaar ineens. Sinds maanden! Dus weer even wennen, maar ik mocht door eten, het was ontspannen zo met z'n vieren. (Ja ja, die hond hè.) Zij d'r weer af. Oke, jammer, ik eet door. Maar wat minuten later ging ze weer zitten.
En ze bleef zitten.
Dus ik draaien, in z'n achteruit, eten, wat stappen zetten, zigzag over het pad tussen smaakvolle berm en zoet geurende berm.
Ze bleef zitten.
Ollie haalt me in. Dat wil ik niet, ik ben de baas ja! Dus lopen om hem in te halen en hem zijn plek te wijzen. En zo kwam het; ik ben bereden.
Het was erg leuk. Kreeg lovende woordjes. En toen kwamen er wandelaars aan met een vreemde hond. Dat boeide me niet. Ik had Tien op de rug.
En zo'n hond wordt dan strak aan de lijn gehouden, pffff. Das toch niet nodig, wij zijn toch alles gewend en verblikken of verblozen niet.

Ik wil dit vanmiddag weer; vrij, grazen en bereden worden.
Wauw, wat was dat leuk.
:-D

GewoonteDieren

Ik ga jullie, twee-potigen, vandaag iets uitleggen over de gewoonten der dieren.
Want dit slaat niet zozeer op dieren, dan wel op dieren. Ik bedoel; het slaat meer op twee-potige dieren dan op ons, viervoeters. (....Voeters, je leest ut goed! Want jullie zijn twee-Potigen en wij vier-Voeters, dat je 't weet)
Er is een Nieuwe Wereld Orde in het bestaan.
Namelijk;
Vòòr half 9 onze wortel, gevolgd door een escorte naar de stal waar we hooi of stro krijgen en onze drollen worden geruimd met twee zwarte emmers en een kinderschepje met een lange steel. Dan volgt ontbijten in alle rust, want de varkens hebben hun snuit in hooi of stro gewassen en gaan de wroet-hort op.
Vaak gevolgd door een werkende baas, die knapt de muur op naar de hooizolder van de stal. Niet onbelangrijk, ons onderhoud.
Dan halverwege de middag een brul naar boven zodat we horen dat we gehoord worden en een brul terug horen. Tien roept ons dan bij naam. Dan einde van de middag horen we 'ETEN', het sein voor de wroeters naar hun satelliet-schotel te stuiven, rennen, klauteren. En anders rennen ze door naar het hek waar onze twee-potigen dan aankomen met weer zo'n zwarte emmer.
Dan op een ondeugend holletje, oren in de nek, de varkens en Castel opjagend, naar de dis waar we wortel en brood krijgen gevoerd. Pas zat Tien's duim tussen brood en mijn tanden. Tut, moet ze maar beter opletten. Ik voel dat niet zo. Ollie weigert zijn kaken ver uit elkaar te doen, zunig dier dat ie er is. (Verlegen en uiterst bescheiden, mag ook.) Dus die is gevrijwaard van standjes...
Maar even verder met gewoonte dieren en echte dieren...;
Dan loopt Tien dus door naar de stal, heuveltje af. Daar aangekomen hoor ik gerommel in de stal. Het is voor jullie het geluid alsof er een zak chips wordt open getrokken. Dan is Ollie er dus op een holletje vandoor. Die stuift als een jongeling op hoeven, ach voeten, zo je wilt, naar de stal. Daar liggen dan gedroogde essentakken met het blad er nog aan. Gesnoeid voor 21 september, want dan gaan de lekkere sappen terug de stam in voor de winter en is het blad lang niet zo lekker en voedzaam, zeker niet gedroogd.
Dus, aan de chips! Ik volg Ollie pas als er echt geen stukje geweekt brood meer te vinden is rond de schotel van de varkens.
Dan wenst ze ons welterusten. Wat dat inhoudt weet ik niet, maar goed. We zullen haar pas na de nacht zien met emmers voor onze drollen en die wortels.
Deze orde is Nieuw, elke dag hetzelfde. En dat is prettig mag je weten.
Maar niet van mij, maar van jullie, twee-potigen.
Gewoontedieren, dat zijn jullie. Wij zijn gewoon dieren, of beesten. Zo je wilt.
Doen wat we doen, hoe we het doen, wanneer we het willen doen met de redenen die we voor onszelf houden.
Zo kon Castel rekenen op een fikse trap met de voorvoeten. Kent ze haar plek weer. En Ollie houdt nou eenmaal niet van die fratsen op de schotel van de varkens. Die wil essenchips. (Ik vreet alles, ook als ik er van aan de schijt ga.) En hond Castel, ook een vier-Voeter, blaft ons de oren van de kop om de varkens te 'drijven'. Kan ze ook niks aan doen, dat die varkens heus wel weten dat de inhoud van die emmer pas leeg gaat boven die schotel. En varkens laten winden die stinken, das normaal. Maar niet op gezette tijden, zo wij ook 's nachts op de hellingen struinen en een tukkie doen wanneer we willen.
Dus, jullie, zijn hier de dieren-der-gewoonten.
Wij gewoon gehoefde vier-voeters die doen en zijn, tot kunst verheven.

aan de chips

rare beesten

Dat wij ezels niet dom zijn,dat wisten jullie al wel. Maar er blijven dingen die ik niet snap.

Eerst de koning der katten pleite en toen een stilte rondom ons, er werd gerouwd. Zo noemen ze dat als er plots een familielid verdwijnt.

In de weken die volgden verdwenen er 2 kippen. Net na onze avondhap. Eigenlijk het hapje van de varkens, maar ik houd altijd een gaatje voor wat lekkers, dat snap je. Een van die kippen verschool zich 's nachts, dus die dook doodleuk op de volgende ochtend en was de snaveldans ontsprongen van een buizerd, of een wouw. Best, maar die kip-met-kale-nek (je weet niet wat je ziet, die huid is knalrood en gerimpeld en dan zeggen dat het zo hoort...) is raar man! Die loopt de twee-potigen na, all day long. Pikt eten van de varkens, en dus van mij. Dus jagen we haar af en toe weg door met de poten te trappen. Snel is ze wel, dat moet ik haar nageven.

is ze lelijk of is ze lelijk?

Vandaag liepen Ollie en ik na de avondhap nog even terug naar het hek. Heel soms krijgt Ollie met z'n trompetgebalk het voor elkaar nog een stuk brood los te peuteren bij Tien. Die zat op een steen nog wat te mijmeren. Ik weet hoe dat eruit ziet, doe ik zelf ook vaak. Maar Ollie was slecht bij stem, dus geen brood. Maar die gekke kaalnekkip sprong op schoot bij haar. Ging daar tokkend gewoon ff zitten. Dan ben je toch nie wijs? En na het er weer afspringen bleef ze rondjes lopen rond Tien, die rookte. Dus dacht dat die kip ook gek is op tabak, net als ik. (Niet de rook, maar het pure spul.)

Niet, kip sprong een 2e maal, nu op haar schouder. Daar ging kip kip zitten wezen, hilarisch. En gewoon doortokken hè, alsof ze de dag doornam...

Ja en nou nog meer raar beestennieuws van onze familie. Die wordt steeds kleiner. Eerst dus kattenkoning Cros, die kippen, eerder varkens, maar die zijn weer terug... ehm... na ja, je snapt, varkens, andere varkens, maar nog steeds varkens.
Sinds augustus vorig jaar kwam er een hondje bij. Castel kon ik nog wel hebben, snel geintimideerd door mijn hoeven, mooi zo. Maar dat onderdeurtje Valonne??
Dra-Ma. Vliegensvlug, altijd rond je springen en proberen je brood te jatten. En veel te snel voor mijn hoeven of de neus van Ollie. Puberaal opdondertje, maar toch wel gezellig. Ze was helemaal gewend, en wij ook. Tot vorige week donderdag.
De Baas was weg, ff op vakantie. Tien de dag erop werken, een ochtendje weg. En Valonne rent altijd achter de auto aan. Dus 1 auto weg, dag erna de andere auto van het terrein af.
En ze kwam altijd terug hoor. Kon een dagdeel duren, maar toch.
Niet dus.
Nog steeds weg. Castel verveelt zich te pletter. Sinds ik Tien van mijn rug af'zette' gaan we niet meer wandelen. Ook saai voor Castel dus, zo zonder kleine zus. En we mogen ook al niet meer vrij op de piste sinds mijn stunt van de laatste keer. Toen ging ik het pad op richting het dorp met aardige mensen, lekkere bloemen en het kasteel. Daar kon de Baas me niet voorbijrijden met de auto, daar kan uberhaupt geen auto rijden en het is er steil. Met lekker gras dat al gaat groeien.
Dus de Baas had extra loopjes omdat ik ondeugend was, nee, correctie; lente tussen de oren.
Tussen die van mij past veel lente, grijns.

Staan we dus, Ollie en ik, en wroeters. Toffe biggen hoor. Maar geen Valonne, geen Cros, geen piste grazen, geen wandelingen met het hele spul.
:-(
Nee, even niet content.
Wel superlekker hooi, elke dag. En verse blaadjes hier en daar.
Zucht, rare beesten, al die anderen, behalve ik.

zo even tussendoor

Ik heb niet veel anders te melden dan dat ik en Ollie zo een prettig leventje hebben. We genieten van de sneeuw, de kou, de regen maar vooral de zon alzie schijnt.
Ook veel lol met de varkens die ons zo mogelijk heel de dag expres voor de poten lopen. Die ik dan ook regelmatig pest door ze zachtjes in de rug of de rest van een staartjes bijt. Dit gewoon om ze op stang te jagen en ze knorpiepen dan zo guitig.
Als we vrij mogen grazen gaan we natuurlijk naar de buren. Die drie zijn niet zo groots als dat ze eruit zien. Als Tien onder het hekwerk door klimt mag ze de grootste rustig knuffelen. Ze is wel op haar hoede want 1 trap is link en Tien niet van gister. Zeer zal het doen. Maar ik heb hem gezegd dat ze tof is en dat enige vorm van weerstand niet nodig is, ze kijkt wel uit.
Nu het voor de vachtloze twee-benige stookseizoen is zijn wij verzekerd van een stofbad. Eens per week wordt de kruiwagen geleegd op een plekje in de zon. Ons roepen heeft zin en Ollie staat altijd te dringen, want ik ga eerst. Met alles, dat je 't maar weet.

Onze stal wordt vaak schoon gemaakt. Pies weg gespoeld, drollen eruit geharkt, vers stro -helaas achter de pallets, dus voor de varkens- en iedere dag nieuwe essentakken om op te knabbelen.

Jaja, wij zijn content.

het is fijn een ezel te zijn

Hallo allemaal. Ik ben terug van thuis gebleven. 

Even de tijd genomen om te genieten. En Ollie wijs te maken, wat niet echt wil lukken. Het is een eigenwijs ding. 

Nu het zo vaak droog is mogen we de piste nogal eens op. Daar niks nieuws behalve dat ik de smaak te pakken krijg van de lesjes van de buurezels. Twee of drie, ik kan nog steeds niet verder dan 2 tellen. Ze leren me mij te zijn. En dat laat ik dan aan Tien en de Baas zien als we opgehaald worden. 

Ik bok en trap dan flink, zet met een flinke zijtrap mijn spurt in naar de bocht om er doorheen te draven.

Nu is dat kleine schriele hondje erbij gekomen. Valonne heet ze. Luistert nog niet zo goed als ik en rent altijd achter de auto's aan. Dus ook als ze ons van de piste komen halen voor het avondbrood en de snabbel van de varkens. (kickuh beestjes trouwens. Ze spelen vaak en zijn al helemaal aan ons gewend.)

Valonne loopt, nee rent ons tegemoet en dan kom ik in vliegende vaart met zwenkende kop de bocht door. (Ollie is wat trager en die mag volgens mijn pikorde mij toch niet voor zijn of inhalen.) 

Ik jaag dan Valonne op met de oren in de nek. 'k Zal d'r krijgen. 

Wat denk je, doet die muts? Gaat vol in de rem! Kijk, daar had ik deze keer niet van terug. Volgende keer ook nie misschien. Maar natuurlijk stoot ik me geen 2x aan dezelfde steen. Daar ga ik dus tijdens de ochtendhooi eens over nadenken.

Je mag weten dat wij ezels ontzettend slim zijn, maar!!!... het werkt trager in onze koppies. We koppelen dat eerst stevig terug met het hart, de hoeven, elkaar als ezels, de tijd en ons vertrouwen in de kudde-koppers, die twee-benigen dus. Dan pas doen wij de dingen zoals wij ezels de dingen doen. Tien wil me ja en nee leren schudden. Nou snap ik leuk en merde. Dus dat ja en nee komt ook wel goed.

Verder houden wij en de wroeters de twee-benigen goed in de gaten. Ze zijn namelijk steeds vuren aan het stoken. Dat is voor ons; stofbaden. Eén keer in de gloeiende as gestaan, dus noppes, geen 2e keer. 

(Verklaart trouwens waarom ezels zich ook geen 2e keer aan dezelfde steen stoten. Neemt niet weg dat het wroetgebroed stenen omrollen en verplaatsen. U snapt, wij stoten ons wel steeds aan verplaatste objecten en dat doen niet alleen die biggen.)

Over Ollie

Hij is een schuw dier, heel voorzichtig. Het is goed dat onze verzorgers heel veel geduld hebben en veel liefde voor ons. Ollie is dan ook nog steeds een uk, ook al is hij flink gegroeid dit jaar. Stevigere poten, de hoefjes van nature netjes bijgehouden. 

Ik vind dat hij zich met knuffels aanstelt. Wil haast nooit en dan alleen zijn kop, hals, achter de oren (die oren, no way dat iemand daaraan mag zitten, ik ook niet trouwens :-(  ), rug en poten. Buik en kont echh nie.

Tien mag alles met me. Ik knor niet zo snel meer, want dat is mijn eer te na in het gezelschap van onze onderdanen. 'King Cros' schijt zeven kleuren, hoeveel dat ook moge zijn. Dus probeer ik hem wat te harden door hem uit te dagen voor zichzelf op te komen. Hij is nog geen partij voor me, wordt ie ook niet, maar hij mag wel weten dat hij veel meer kan, duidelijk kan maken en de twee-benigen iets meer toe mag laten. 

Ik geef het goede voorbeeld. Laat me alles welgevallen -jaaa, heel sjiek woord- en laat zo zien en horen dat het goed is.

Dit doe ik ook met alle rebellie die ik ten toon kan spreiden. Vergis je niet, ik kan aardig nukkig doen, bokkig en onwillig. Maar ik word goed begrepen. respect.

Pas de Baas per ongeluk getrapt. Het was voor die bewegende wirwar achter me tijdens die 5 minuten dat ik met de varkens mee uit de schotel snoep. We worden eerst met kleine stukjes brood afgeleid, het merendeel voer dat die wroeters krijgen is zo voor hen. Er zit ook wel eens iets in dat we niet mogen, dan krijgen we veel brood, stukjes worden wel kleiner. Alsof ik dat niet doorheb, duh. Die honden dralen in jacht-houding achter om ons heen om te kijken of ze wat kunnen pikken. Worden ook afgeleid met brood, die kruimels zijn, hun brok volgt daarna. Dan die varkens rond je heen, wor je zenuwachtig van. Ollie haakt vaak ook snel af, dat gedoe is dan teveel. En dan die kippen ook nog eens. En de mensen en vaak nog een kat, of 2. (Als het er niet meer zijn.)

Ollie loopt vaak een beetje bij me weg. Ollie is een dromer. Een zachtmoedig ventje dat na het varkenseetritueel naar de stal sjokt of draaft. Lekker drinken en dan wat uurtjes suffen om, als er maan is, buiten te gaan struinen, zonder varkens. Zijn vacht, daar ben ik wel jaloers op. Ik snap dat Tien hem niet borstelen mag. Niks nodig. Ach, op de kop vindt ie het wel effies goed. Maar c'est tout hoor.

Ja, met ons gaat het goed. Ik ben heel blij met de varkens. Ik heb ze echt gemist als deel van onze kleine kudde. Groep meer. Alles rommelt zo door elkaar, allemaal zoals wij, maar dan anders.

En José, je woont heel erg dichtbij. Als je een keer op bezoek wilt komen, echt helemaal exclusief voor de beestjes, dan kan dat toch? :-)

explosief weertje

We leven nog hoor, maar ben nog nooit zooo geschrokken!!! Nu heb ik al een broertje dood -nehee niet Ollie natuurlijk- aan onweer. Zeker die met die zeikbuien waardoor ik met de hoeven wegzak. Die flitsen en die knallen, dat gedonder elke keer. Het hoort gewoon bij het leven, kweetut, kweetut. Maar laatst was het echt te gortig!

Op de foto hierboven zie je onze drinkbak met de kraan-op-drup erboven, de waterslang -die zijn niet gevaarlijk- waarmee Tien de pies naar buiten spuit. Helemaal linksboven een zwart kastje met een draad eraan die via een wit ding in de muur gaat. Dat kastje zegt altijd tik-tik-tik-tik. Wat ut is weet ik niet. Maar tijdens dat onweer, Tien was al da-gen weg (ik kan nog steeds maar tot twee tellen!), op vakantie of zoiets, was er weer dat ON-weer. Want als dit gewoon weer is, weet ik het ook niet wmeer.
En opeens...
Zomaar alsof de hemel naar beneden kwam, zo bedacht ik me laters, was daar een heel harde knal. Echt heel hard. En een flits die pijn deed aan onze ogen. Vier hoeven de lucht in en blauwe plekken in mijn nek van mijn beide handelsmerken die erin schoten, zowat. Ollie werd even zo klein als een muis van de schrik.

En op de middelste foto hangt het in de muuropening. Niet erbuiten. U ziet aan de foto; dat zwarte kastje is uit elkaar gespat, geëxplodeerd en hangt doodleuk buiten de stal! Dat kan toch zomaar niet?!!!?
En na het ONweer geen tik-tik-tik-tik meer, stilte, alleen dat gedrup van koel bronwater. (En lekker dat dat is!!) De Baas zag ons zeer beduusd uit de stal komen na dit geweld. Maar de deur van de stal staat altijd open en we waren al iets bekomen van de schrik.

Poe, het leven is gevaarlijk!

Jaja, ik was precies 1 week op vakantie. De dag dat ik net in een vliegtuig stapte die in datzelfde noodweer landen moest (het verliep niet gladjes, erg spannend), sloeg de bliksem in op de aardedraad buiten onder diezelfde opening in de muur van de stal. Voorlopig geen schrik meer op die witte draadjes overal. 't Zal mij benieuwen hoe snel Sarko dit door heeft, want ges, dat izzie!!

ons stalletje

De hagedissen zitten niet op het dak. Die branden nu hun pootjes. Het is nog niet eens een hittegolf te noemen, maar hier in de luwte van de kloof met nog veel wintervacht -de storm of de varkens (arme zielen) hebben mijn borstel zoek gemaakt- is het niet te harden. Ook de paar wondjes en mijn nu zakkerige balloze nog zware geslacht trekken vliegen aan alsof ik een varken ben dat door verse mest heeft gerold. (Wat varkens niet doen hoor, door de mest rollen. Ze koelen alleen af in waterplassen of natte aarde/modder, wat hen ook weer beschermd tegen vliegen.)
Ik begin nu eindelijk te begrijpen wat er zo fijn is aan een stal. 's Winters taan ik er niet naar, want mijn wintervacht is waterdicht en echt lekker warm. Maar nu snap ik dat gebouwtje met 2 verdiepingen. Beneden, nu geheel ons domein, is het heerlijk koel, een 13 tot 15 graden. Met de kraan op drup voor fris koel water. Geen vlieg te zien. Ook geen eten helaas. Dat doe ik nu 's nachts wel. Wij ezels kunnen prima zien in het donker en zeker als er een maan is.
We gaan dus niet meer dat stalpad op en neer naar het hek voor een ochtendwortel. Die komt Tien maar mooi brengen als ze mest komt ruimen. Wat ze trouw doet om te voorkomen dat er teveel vliegen en horzels ons lastig vallen.
Ook heeft ze opgeruimd. Ik bedoel de stal schoon geharkt van oud varenstro, het bed van de varkens, steentjes op een hopper buiten zodat het mestscheppen sneller gedaan is. Rond slingerende takken op een hoop, blauwe touwtjes weggehaald die overal rondzwierven. Ook de mesthoop heeft een laag muurtje gekregen zodat dat niet overal heen rolt. Ik hou van orde en netheid. Zo struikel ik ook niet meer zo snel.
We vertoeven nu dus hele dagen in de schaduw rond de stal of er in.
Ik zeur dus letterlijk om hooi en stro als ze komt kijken bij ons. Dan laat ik me wel aanhalen,maar net zo dat ze weet dat ik wat te eten wil zonder er zelf enige moeite in te steken. Ondanks al dat verse groen op de hellingen. Want de laatste keer vrij grazen op de piste/het bospad werd ik zo geplaagd door al die prikbeesten! En we zijn nog steeds gewond natuurlijk, die ingreep is toch zwaar geweest. Wel voel ik er niet veel meer van, maar leuk is anders. Ben gewoon nog ontdaan en neem tijd om te genezen.
Nu dus in en rond een opgeruimde schone stal.

Wel enige drukte vandaag en gisteren. Want de kleine zwarte poes Sooty is lang zoek geweest. Nu heeft het weinig zin haar heel de dag door te roepen, want die kleine eigenwijs gaat haar eigen gang. Ze geeft de voorkeur aan muizen eten boven het met angst en beven brokjes eten ergens in het grote gebouw dat mijn verzorgers het woonhuis noemen. Kater Cros is verzot op poesje Sooty en valt haar altijd lastig. Maar gemene slangen zitten hier ook, adders. En als twee-potige of dieren gebeten worden zijn de rapen gaar. Twee-potigen gaan dan naar een twee-potigenarts, maar wij of poesjes kunnen dat niet. Zo legde bijvoorbeeld vorig jaar haan #5 het loodje.Toch hoorden we 2 dagen lang -ik kan nog steeds niet tot 3 tellen- 'SOOOOOOTY' 'SOOTY' door het bos schallen. Het lastige is soms dat we de taal van onze verzorgers niet spreken. Wij zagen en hoorden haar namelijk wel.