Op een mooie dinsdag besloot mijn moeder om een ommetje te maken en uit te breken. Samen met mijn drie oudere zusjes volgde ik haar natuurlijk, de helling van enkele hectaren had ik nu wel zo'n beetje gezien. Ik ben net 1 jaar geworden, mooi grijs met de kenmerkende donkere lijnen als scherpe tekening over nek en rug. Zoals mijn soort eigen is, doen we wat we altijd hebben gedaan; vrijbuiten en zijn wie we zijn; ezels.
De tocht ging de helling af naar de weg. Een grijze streep waar heel de dag door mensen voorbij komen, beweging en open baan voor het avontuur. Ik ben er nog nooit geweest. Na de eerste daadkrachtige stappen en een speciale oordraai van maman beginnen m'n zussen al te briesen en volgen haar gelijk. Een nieuwe les te leren? Wat gaan ze doen? Ik ga mee, 'k kom er gelijk aan.
Juist; uitbreek-les. De zwakke plek in de omheining is lang en zorgvuldig voorbereid, door steeds stiekem en 's nachts subtiel te knabbelen aan een bramenbos die een zwakke plek in de omheining aan het zicht onttrekt. Auto's blijken irritant te zijn en ik moet ze blijkbaar negeren en als even kan, de berm in draven en verontwaardigd doen, wel bij de les blijven. Dus die auto op een kaal stofbad-pad met de meest smaakvolle en gevarieerde bermen (lekker hoor!!), laten we rustig passeren.
Die rust was afgelopen toen er twee mensen met linten en stokken zich met ons kwamen bemoeien. Ma geeft een voor mij onbekend seintje. Het heet 'foute boel - op de achterste benen'. Die mensen lopen achter ons aan, hilarische toestand natuurlijk, want we kennen ze niet. Maar goed, we belanden op een stukje pad bij een hek en krijgen water. Er staat veel vers hoog gras met allerlei kruiden en bloemen.
Daar hebben we de rest van de dag dus gestaan en ik mocht ook op de film!
's Avonds moesten we weer naar huis en onze eigenaar deed heel anders.
